Vijf kleine dingen

Eigenlijk wou ik vandaag iets posten over de onmogelijkheid om aan de overkant van de Santa Monica Mountains te geraken tijdens bijna spitsuur als ze de freeway 405 afsluiten voor een zwaar ongeluk (geen doden, maar veel blikschade). Ik zou ook verslag kunnen uitbrengen over de dag dat Amerika plat ligt omdat het superbowl is (in een paar uurtjes, k zal het wel horen als al de buren beginnen bbqen, want het is prachtig weer, en te supporteren). Maar toen k mijn rijtje blogs deze ochtend afging zag ik dat Annelica mij een stokje had doorgegeven.

Ik heb maar aan Pieter gevraagd wat er nu zo raar/speciaal is in mijn leven dat veel mensen niet weten. Zelf vind k dat een lastige vraag, want het is nu eenmaal mijn leven en k vind het helemaal niet zo raar of speciaal. Maar hier gaan we dus:

1. Ik ben al ongeveer mijn hele leven expat. Sinds ik 4 jaar oud ben zijn mijn ouders, mijn broer en zus naar Luxemburg verhuisd voor mijn vader zn werk. Ik herinner mij nog goed de eerste dag in de tuin van ons huis. Plotseling kwam daar over de muur een gezicht piepen, het meisje klom vastberaden verder en kwam dan langs de boom langs mijn kant van de muur naar beneden. Ze stapte doelbewust op mij af en begon iets te zeggen. Ik verstond natuurlijk geen woord en liep dan al roepend naar mijn mama. Gelukkig kon mijn mama Duits en heeft ze die eerste ontmoeting wat vertaald. Sinds die dag hebben mijn buurmeisje (Elisabet als k mij niet vergis, maar k ben nooit goed geweest in namen) en ik bijna elke dag samen gespeeld tot we verhuisd zijn. Ik heb geen idee hoe ik haar begreep in het begin, maar k vermoed dat er een hoop gebarentaal aan te pas is gekomen en k heb dan ook heel snel Luxemburgs geleerd. Haar vader was bakker en achter ons huis lag dus een bakkerij, k vraag mij af of dat heeft meegespeeld in mijn enorme voorliefde voor koffiekoeken.

2. Doordat we verhuisd zijn toen ik zo jong was, heb ik snel een hoop talen geleerd. Luxemburgs heb ik op straat en in de kleuterklas geleerd. Duits heb ik dan geleerd van naar de televisie te kijken. Ook nu nog kan ik geen woord Duits schrijven, maar wel perfect lezen en spreken. Ook Frans heb ik vooral van de televisie opgepikt, we hadden namelijk geen Nederlandstalig zenders. Verder heb ik het geluk gehad (toch als het op talen aankomt en het contact met andere expats) van naar een Europese school te gaan. Daar kreeg ik na 3 maand in het eerste leerjaar Franse les. Lang was het alleen spreken en spelletjes spelen, maar zo leer je als kind toch het snelst. Engels heb ik geleerd doordat mijn ouders Engelse vrienden hadden, die zoals het voor Engelse hoort, nauwelijks een andere taal spraken. Toen k nog geen Engels op school had en mijn ouders om een of andere reden (ik vermoed voor mijn vaders werk) voor een week wegmoesten, hebben ze mij daar dan ook voor een week achtergelaten. De meeste van mijn talen leerde ik dus voor mijn 11de spreken en dit heeft ervoor gezorgd dat ik ook nu nog makkelijk van 1 taal naar de andere spring en dat mijn Nederlands doorspekt is met 'vernederlandse' woorden.

3. Ik praat in mijn slaap. Dit kan enorm lief zijn met momenten, maar het zou niet de eerste keer zijn dat ik iedereen wakker geschreewd heb, terwijl ik zelf vredig verder sliep, vaak is het gewoon wartaal. Vooral als je mij kwaad maakt vlak voordat ik moet gaan slapen en het niet uitgepraat geraakt, maak je kans op een stortvloed van scheldwoorden. Langs de andere kant zijn er dan ook schattige momenten (tenminste hier moet ik Pieter op zn woord vertrouwen, want ik slaap en k weet echt van niks). Bijvoorbeeld tijdens Pieter's vorig deadline, dan ging k altijd op een normaal uur slapen en kwam Pieter een paar uur latern ook slapen. Het gebeurt dan, dat ik op een of andere manier onbewust op hem reageer. Dus dan antwoord k soms op dingen die hij zegt. Zo wist k hem overlaatst te vertellen dat ik ook van hem hield en nog een hoop lieve dingen. Als hij mij dat dan de volgende ochtend vertelt weet ik van niks. Maar meestal praat ik wartaal, dan haal k in mijn dromen verschillende dingen door elkaar. Meestal schud ik Pieter dan wakker en begin absolute onzin te vertellen, meestal eindig ik dan hopeloos met: 'k zal het je morgenvroeg wel uitleggen'. Ik moet hem altijd de uitleg schuldig blijven, want het is en blijft wartaal.

4. Ik kan mijn aandacht niet lang houden bij de meeste dingen. Zelfs dingen die mij boeien hebben moeite om lang mijn aandacht vast te houden. Dat heeft zich geuit in het feit dat ik bijvoorbeeld op school ben beginnen spijbelen voor de vakken waar k goed in was. Ik vond dat het te traag vooruit ging en dus om mijn aandacht erbij te kunnen houden, spijbelde ik dan al eens een les. Sommige van mijn leerkrachten wisten dat en schreven mijn naam dan ook niet eens op het ziekte briefje. We waren een grote school en dus was er per jaar een opvoeder die in het oog moest houden of mensen spijbelden. De opvoeder voor mijn jaar was een Luxemburger en omdat ik van de weinigen was die Luxemburgs sprak en daarnaast een modelstudent was, heeft hij denk ik bewust een oogje toegeknepen. Ik ben dus nooit betrapt geweest. Dit heb ik ook tijdens mijn universiteitsjaren verder gezet. Als een Prof gewoon zn eigen notas aan het voorlezen was, dan verdween ik na een paar lessen uit zn les. Naarmate de jaren vorderden, heb ik wel meer zelfdiscipline aan dag gaan leggen, maar nog steeds zijn er hele vakken, waarvan ik het nut nooit heb ingezien om in de les te zitten. Langs de andere kant waren er dan proffen die in staat waren om mij voor vakken te boeien, die ik anders nooit interessant zou hebben gevonden. Ook dit jaar skip ik zo af en toe een les, om het geheel interessant te houden.

5. En een zwart punt uit mijn verleden: Mijn eerste universiteitsjaren. Toen ik aan de unief begon, heb ik eerst geprobeerd fysica te studeren. Ik kwam er al vrij snel achter dat dit allemaal toch net iets te theoretisch, wiskundig was. Het kwam helemaal niet overeen met de fysica die ik in het middelbaar had gezien. Ik heb nog braaf de examens afgelegd, maar de resultaten waren verre van rooskleurig. Zo ben ik dan uiteindelijk bij de ingenieurs terecht gekomen. Daar ben ik het eerste jaar dan ook gebuisd, doordat ze een nieuw deliberatiesysteem hadden ingevoerd (dat een paar jaar later is afgeschaft geweest omdat hij niet eerlijk was tenopzichte van studenten met 1 zwakke buis). Een grote schop tegen mijn toen veel te grote ego, maar een schop die ik eigenlijk wel nodig had. Het hele Belgische systeem heeft mij nooit goed gelegen en het viel dan ook op dat ik algemeen veel beter was in open boek examens waar ik nadien een babbeltje met de prof mocht gaan doen. Toch ben ik blij dat ik mij door een hoop vanbuitenleer vakken geworsteld heb. In Belgie was ik zeker niet de slimste van de hoop of de beste, vooral niet in wiskunde. Ondertussen studeer ik hier in Amerika eigenlijk toegepaste fysica en behoor ik duidelijk tot de top studenten wat wiskunde betreft, zowel numerieke als analytische wiskunde (wie had dat ooit gedacht).

Zelf geef ik het stokje nu door aan de volgende mensen met een blog:

Kristine, Hilde (die dit toch al via Ann moeten doen), Bart&Sophie, Phil, Bert

Na deze lang post over 5 kleine dingen die mee bepaald hebben wie ik ben en hoe ik denk, ga ik lekker van de zondaagse pannenkoeken genieten. Spijtig genoeg hebben we nog geen meubels voor op het terras (en compleet ff vergeten dat de fietsen die ruimte al innemen), anders zou ik ze buiten opeten.