zondag, maart 30, 2008

Point Mugu (of ook Ocean Layer)


Gisteren zijn we weer eens naar de Santa Monica mountains vertrokken. Dit keer hebben we een collega van Pieter meegenomen die nog geen auto heeft om hem ook eens een stukje van LA te laten zien dat hij niet kent. Hij was zeer aangenaam verrast en had niet verwacht dat je hier zo snel in de natuur kon zijn, zonder iets van de bewoonde wereld te zien.


Ook wij waren aangenaam verrast, want elk stukje we tot nu toe in de Santa Monica mountains gedaan hebben is elke keer verschillend. Ik vermoed dat dit gedeeltelijk door de verschillende seizoenen komt, maar de Santa Monica mountains zijn gewoon heel divers.


Na het prachtige weer van vorig weekend, had de kust dit keer een beetje last van vochtigheid en een oceanlayer. We zullen het geweten hebben, de mist kon je zo de canyon en de achterliggende valley zien binnen trekken. Wat er natuurlijk voor zorgde dat we geen prachtige vergezichten dit keer hebben kunnen trekken met een stralende blauwe hemel. Het was een fijne toch van 3 uur met weeral enorm veel diverse bloemen. Ondanks het feit dat we precies veel geklommen zijn, voelde dit toch niet te zwaar/stijl aan. Misschien heeft die lange tocht van vorig weekend (met zeer stijle stukken) dan toch effect :).

woensdag, maart 26, 2008

Onbekend

Dit is een oproep. Ik heb al wat proberen te googlen, maar ik kan het niet echt vinden. Tijdens onze laatste wandeltocht zijn we op verschillende plaatsen de volgende plant tegengekomen (zie foto):


We vermoeden dat de gele dingen vruchten zijn. Ook vermoeden we dat het niet een inheemse Californische plant is. Het rare is dat het precies een kruipplant is en niet een boom. Dus eerder iets in de aard als zoiets waar pompoenen, courgetten, aubergines enzo aangroeien. Maar het zit dan weer eerder vast aan iets dat op boomtakken trekt dan op een groene kruip plant.

Als iemand dus weet wat het is, laat maar weten. Ahja, Pieter heeft er eens met zn voet aangevoeld en het was precies een hardere korst/schil.

zondag, maart 23, 2008

Chino hills


Gisteren zijn Pieter en ik nog eens op stap geweest, dit keer naar Chino Hills State Park. We konden vlakbij in een recreation park parkeren en rond een uur of 11 begonnen we aan de wandeling. Voor het eerst vonden we da de paden goed stonden aangegeven (in de Santa Monica Mountains is dat nogal wat anders en zo onstaan er daar een hoop paden die doodlopen en die zo eigenlijk de natuur verstoren).


We hebben er precies wel het beste weekend uitgekozen, 28C waren voorspeld en k vermoed da we doordat we vooral in een canyon liepen, waar er bijna geen schaduw was en ook nauwelijks wind, de werkelijke temperatuur nog wat hoger was. We hebben een 5 mijl gewandeld door de canyon en dan dachten we via een rim terug te wandelen. Het was zo hard bakken in de zon, nog minder schaduw en het pad ging ook eens veel meer bergop bergaf, dus hebben we de volgende afslag richting canyon maar genomen (de water voorraad daalde snel in de hitte). En dan zo terug richting wagen. Onderweg zijn we heel veel verschillende soorten dieren tegengekomen, gelijk hagedissen, konijntjes, vogels, spinnen en grote kevers. Uiteindelijk hebben we zeker 12 mijl gewandeld (of een kleine 20km).


Chino Hills is echt wel een zeer mooi gebied. De huizen buiten het park liggen in een zacht glooiend (en momenteel groen) landschap met prachtige vergezichten op de bergen en andere heuvels. En verbazingwekkend betaal je in zo een mooie omgeving een stuk minder voor een huis, dan hier bij ons in de buurt (waar het uitzicht zeker zo mooi niet is).


Vandaag gaan we het rustig houden. Beide zijn we lichtjes stijf en zullen dus niet al te veel doen. Ookal is het weer hier aan de kust zelfs lekker warm (26 graden zijn voorspelt). Moesten we nog in Belgie wonen, waren we waarschijnlijk dit weekend gaan langlaufen. Hoe verschillend het leven soms kan zijn.

zondag, maart 16, 2008

Wind en brownies

Dit weekend geen wandel of fietstochten. Redelijk wat wind, dus dan gingen we niet tegen de wind infietsen. Voor een korte wandeltocht in de Santa Monica Mountains keken we vandaag net iets te laat op de klok om op tijd te vertrekken. Geen mooie fotos. Nu ik heb op het net nog een nieuw state park ontdekt op een uur rijden waar we nog eens een langere wandeling kunnen doen. Ik vind het niet makkelijk om hier veel wandelingen te vinden van de categorie 5-15 mijl die je op een dag kan wandelen en waar je niet naar 1 punt wandelt en dan via dezelfde weg terug moet. En nu ziet het ernaar uit dat er in dat park een aantal zulke wandelingen zijn (vooral dankzij het feit dat er veel gemountainbiked wordt, zijn er lussen die iets langer zijn dan de normale al dan niet avontuurlijke 3 mijler).

Ik ben zelf niet zo een grote fan van Amerikaans gebak. De meeste muffin soorten die ze hier hebben vind ik te zoet. Alleen de cranberry muffin kan mij echt bekoren als k er eens echt goesting in heb. Langs de andere kant als k dan eens echt goesting heb in iets zoets met chocolade, dan zal k al snel naar een brownie grijpen. Ik kan daar echt van genieten als zo een brownie op je tong wegsmelt. Vandaag heb ik ze voor het eerst zelf gebakken. Ik vind ze niet zo goed als bij de coffee place om de hoek, maar het was dan ook zo een kant en klaar verpakking. Volgende keer een ander merk proberen. Nu zit k hier wel met een hele massa brownies. Ik zal ze morgen op het werk in de koffie ruimte zetten en dan stiekem timen hoe lang het duurt voor ze weg zijn (vorig jaar met de belgische pralines, had k nauwelijk de tijd om even naar het wc te gaan en ze waren al weg).

maandag, maart 10, 2008

Dichterbij...

Goed nieuws! Vanaf gisteren zijn we een uurtje dichterbij Belgie dankzij het zomeruur dat hier in Californie al ingegaan is.

zondag, maart 09, 2008

Actief weekendje


Pieter en ik hadden besloten tijdens de Siggraph deadline van weer eens wat vaker buiten te komen. En met het prachtige weer van de voorbije dagen, konden we er dan ook niet aan weerstaan.


Zaterdag zijn we een kleine fietstocht langs het strand gaan maken tussen het kuisen en strijken in. Vandaag hebben we de wagen genomen en zijn we richting Santa Monica mountains getrokken. Met al de regen van de voorbije maanden, leek het ons tof eens naar een waterval te wandelen. Het werden de Santa Ynez waterfalls.


Nadat we onze auto hadden geparkeerd, vertrokken we op pad en het zag er naaruit dat we wel eens teleurgesteld zouden kunnen zijn. We kwamen helemaal in het begin op een gebetonneerd pad uit. Gelukkig verdween dit snel voor een kronkeld pad dat zich een weg door het struikgewas baant en waarbij we al snel van steen tot steen een beekje mochten oversteken. Dat beekje oversteken hebben we nog een paar keer mogen doen en zoals naar goede gewoonte hier in de Santa Monica mountains, staat het pad niet goed aangegeven en durft een mens al eens een verkeerd zijpadje nemen (nu, op sommige plaatsen had je gewoon meerder paden die het beekje volgende). Na een hele hoop evenwichtsoefeningen van mijn kant (Pieter is een berggeit en huppelt vrolijk van steen tot steen) komen we bij het deel waar even geen pad meer is en je dan maar van steen tot steen door de beek richting waterval moet begeven. Nadien wordt de canyon zo nauw, dat je maar heel even langs een kant van de beek kan wandelen om dan stijl naar beneden te gaan, beekje over te steken en dan weer stijl omhoog.


De waterval zelf bestaat uit 3 delen. Bij het eerste deel aangekomen moeten we via touwen een 3m hoge rots opklimmen. Na die klim partij kom je bij een mooi rustplekje waar ik mij heb neergezet en Pieter dan verder heb laten gaan. Volgens hem zou k misschien nog net bij de 2de waterval geraakt zijn, maar daar omhoog gaan zou k niet gedaan hebben (vooral omdat naar beneden komen heel lastig was, zelfs voor mijn berggeit). Je komt echt in zo een mooie zandstenen canyong terecht die door het beekje helemaal is uitgeschuurd. Echt prachtig.

Nadien moet je dezelfde weg terug en k vond dat het avontuur veel te snel voorbij was. Echt voor mensen die graag eens wat avondtuurlijker wandelen, een korte avontuurlijke wandeling, lekker dichtbij LA, maar toch in een andere wereld.

maandag, maart 03, 2008

Joshua tree park (of ookwel High wind advisory)


Al een paar weken volg ik op het internet hoe de regen ervoor zorgt dat langzaam heel zuid californie in bloei komt. Dus besloten Pieter en ik om eens een dagje naar Joshua tree park te gaan.


Iets na 8u waren we al de deur uit. En iets voor 11 uur na een tussenstop bij het visitor center voor wat informatie waren we in het park en konden we genieten van de beroemde Joshua tree.


We zijn op verschillende plaatsen gestopt waar we telkens een korte wandeling hebben gemaakt (1 mijl ongeveer). Zoals altijd waren de wegen in het park van super kwaliteit en veel parkeerplaats. En ze hebben op verschillende interessante stopplaatsen korte natuurwandelingen met informatie, zodat je het hele park kan zien.


Het park bestaat eigenlijk uit 4 verschillende landschappen. Het meest bekend zijn de rotsformaties waarbij de tussenliggende vlaktes vol gegroeid zijn met Joshua trees. Dan als je van Noord naar Zuid rijdt, kom je in een lager gelegen woestijn terecht. Hier vind je vooral cactussen. Als je dan via een kleine heuvel op nog een andere vlakte terecht komt heb je meer struikgewas en dankzij de regen gras. En dan de laagst gelegen vlakte, dicht bij de zuid ingang is nu een groot bloemen veld met verschillende kleuren met struiken.


En ik moet hier normaal altijd lachen met de High Wind Advisory. Want het waait hier dan wel een beetje aan de kust, maar ik heb de wind nog nooit zo hard voelen waaien als vandaag. Ik kon de wagen deze ochtend met moeite op 1 rijvlak houden. En toen we op het hoogste punt in Joshua tree van het uitzicht wouden genieten, werden we bijna weg geblazen. Ik durfde niet eens verder te wandelen dan het deel waar ze een hek hadden staan.