donderdag, november 29, 2007

Witte schrammen

Sinds gisterenochtend heeft iemand beslist dat zo een puur zwarte wagen maar saai is en dat een paar witte strepen op onze achter bumper niet zouden misstaan. Ik had het natuurlijk zeer gewaardeerd, moest deze persoon zn telefoonnummer hebben nagelaten voor het geval ik deze innovatie niet zou apprecieren. Spijtig genoeg is de kunstenaar zo overtuigd van de artistieke meerwaarde van zn werk, dat dit dus niet het geval was.

Omdat ik daar niet tegen kan, wandel ik tegenwoordig elke avond de hele parking af op zoek naar de witte auto die onze zwarte auto zo wou liefkozen. Wat mij daarbij is opgevallen, is dat Amerikanen hun wagen graag laten liefkozen met andere wagens tijdens het in en uit een parkeerplaats rijden. Bijna elke auto heeft een artistiek kleurtje op de linker of rechter hoek van hun voorbumper.

zondag, november 25, 2007

Limburgse vlaai


Een van de weinige dessertjes of vier uurtjes die Pieter graag eet is een echte limburgse vlaai. Het allerliefst met abrikozen, zelf verkies ik krieken. De vorige keren waren mijn appeltaart en mijn abrizoken taart telkens afgekeurd, dus ging ik eens op het zoek op het internet. Dan in de winkel 2 blikken kersen meegenomen, wat van die kant en klaar deeg en dan maar proberen. Het resultaat kan je hierboven bewonderen. Deze werd wel goed gekeurd en Pieter heeft er zelfs een 2de stukje van genomen. Het recept staat nog niet helemaal op punt. Die kant en klaar deeg is eigenlijk te dun en de verkeerde deeg, dus misschien zal k eens zelf eens deeg moeten maken. Ik denk dat ik de gelei binnen in ook op een lichtjes andere manier zal maken, maar dat is voor de volgende keer. En misschien waag k mij dan aan abrikoosjes ...

Wat ben ik aan het lezen...

Het is weer eens tijd voor onze terugkerend onderwerp. Wel, ik doe het niet graag, maar ik moet toegeven dat Frank toch wel goede smaak heeft qua boeken. Ik heb op een recordtempo de 820 pagina's van Terry Goodkinds "Wizard's First Rule" verslonden. Het is een eerste boek in een serie die op het moment van schrijven al uit 11 boeken bestaat. Het eerste boek van een serie is altijd gemakkelijk te lezen omdat alle karakters nog opgebouwd moeten worden. Dit boek is een typisch fantasieboek. Een boerenpummel (in dit geval een bosgids) moet de wereld redden. Ondankt dit altijd terugkerend thema is het toch een goed boek, dat verbazend vlot leest en ondanks zijn heftige 820 paginas nooit verveeld. De hoofdrol in dit boek is weggelegd voor Richard (de bosgids van dienst), Kahlan (de schoonheid), Zedd (geen enkel fantasieboek kan zonder tovenaar), Chase (de Arnie van het boek), en nog een hoop nevenkarakters. Zoals in de Lord of the Rings, moet er eerst een hele roadtrip afgewerkt worden voordat de uiteindelijke vijand op een 20tal paginas wordt afgemaakt. Onderweg komt onze held verscheidene gevaren en uitdagingen tegen.


Het volgende boek dat ik ga lezen, is "Marooned in Real-time" van Vernor Vinge. Ik moet toegeven dat ik me moet inhouden om niet het vervolg te lezen op het vorige boek, maar vind toch dat ik even iets anders moet lezen. Ik heb al eerder iets van Vernor Vinge gelezen, namelijk "A Fire Upon the Deep" en "A Deepness in the Sky", beide extreem goede boeken. Ik ben benieuwd hoe deze van hem zal zijn.

dinsdag, november 20, 2007

Ontspanning

Nu de conferentie achter de rug is, ik vorige week officieel een vakantie dag had die ik niet kon opnemen, doordat ik op conferentie was, het deze week thanksgiving is, heb ik besloten van niet naar San Diego te vertrekken, maar vooral lui op de zetel te liggen.

Maar ik kon het toch niet weerstaan om even naar de winkels te trekken. Gisteren ben ik de hele namiddag in het Beverly center gaan window shoppen. Eerst bij l'Oreal binnen, want ik gebruik enorm zelden make-up en mijn mascara is een harde brok (al meer dan een jaar, wat meer als genoeg over mij zegt). Nu die mensen daar waren enorm vriendelijk en hebben mij heel veel leuke nieuwe spulletjes laten ontdekken, maar ik ging shoppen om te relaxen, niet om geld uit te geven. Ik kan die spulletjes toch hier om de hoek in the pharmacy kopen, moest k uiteindelijk beslissen van mijn make-up te vervangen.

Nadien rechstreeks naar de H&M. Daar een leuk outfitje gepasd, maar k heb het toch maar terug in de rekken gehangen (ik weet het, veel mensen vinden shoppen met mij geen fun, want k koop maar zelden iets dat ik niet ECHT nodig heb). Wat mij ook zeer snel duidelijk werd, is dat mijn mama gelijk heeft: ik heb echt wel een goede neus voor dure kleren. Gelijk welke winkel die ik binnenstapte die ik niet kende omdat er mooie kleren hingen, was ver boven mijn normale prijsklasse.

Vandaag ben ik dan maar op de fiets gestapt om eens snel te kijken in het winkelcentrum hier om de hoek. We hebben een enorme schoenen winkel, waar je allerlei designer schoenen aan een redelijke prijs kan vinden. Al elk jaar probeer ik een mooi paar laarzen te vinden, maar ook dit jaar zal het niet lukken. Te dikke kuiten zorgen ervoor dat een mooi paar betaalbare laarzen ook nu niet voor mij zijn weggelegd.

Uiteindelijk dan in GAP nog een hele mooie winterjas gezien. Die ze maar in 1 maat meer hadden en die waarrempel nog paste ook. Maar ik denk dat als ik die jas echt wil, k best eerst eens in een outlet store kan langs gaan. Want toch een beetje duur naar mijn goesting, ookal kan ik die jas waarschijnlijk nog jaren aandoen.

In de boekenwinkel nog 2 kookboeken gezien die wel op mijn lijstje mogen. De nieuwe van Jamie Oliver ziet er wel interessant uit. Vooral dat hij vanalles uitlegt over de grondstoffen (zoals welke lap runds van welk deel van de koe komt en waarvoor het geschikt is). Of hoe je kreeften, krabben en nog meer van zulks moet aanpakken. Daarnaast stond het boek vol met lekkere recepten. Dan is er nog het nieuwe kookboek van Nigella. Ik vind haar kookprogrammas vaak de besten die er zijn en k denk dat mijn kookstijl dicht bij die van haar aanleunt: nooit een recept helemaal volgen, altijd aanpassen aan de hand van wat je zelf graag eet of in de kast hebt liggen.

Ondertussen lig k hier weer in de zetel. Ga k een kopje koffie zetten en misschien toch nog wat werk verrichten in de vorm van surfen op het internet.

maandag, november 12, 2007

Hoe je eerste grote conferentie ervaring niet hoort te zijn


Ik denk niet dat ik ooit uit mijn eigen nog terug kom naar Orlando...

Gisteren toen k hier toe kwam op de luchthaven was er in velden nog wegen een taxi te bekennen. Blijkbaar is het goed dat ik niet te hard gezocht had, want blijkbaar stond er een enorme rij en waren er nauwelijks nog taxis. Dus na lang wachten, mocht k de shuttle nemen.

Dan toegekomen in mijn hotel deden ze lastig dat op mijn checks Pieter zn naam en achternaam stond en dat die van mij niet hetzelfde is. Het is niet de eerste keer, dat mensen daar hier lastig over doen. Raar voor een land dat beweert zo modern te zijn, dat ze nog zo ouderwets denken over het feit dat vrouwen de naam van hun vent moeten aannemen. Anyway, gelukkig had k ergens nog checks waar mij naam ook op stond en het geraakte opgelost (er liepen nog een hoop andere dingen mis, dus ik moet straks op yelp een zeer negatief review over dit hotel schrijven, vooral omdat het de Hilton is en dat die toch proberen bij een betere klasse te horen. Ik heb al betere service gehad in een jeugdherberg).

Nu je moet ook beseffen dat ik niet in het conferentie hotel zit. Ik had eigenlijk dat hotel laten reserveren door mijn universiteit. Maar zoals altijd, bewees dit dat ik beter mijn eigen zaken kan reserveren, want natuurlijk maakte ze ergens een fout zodat het hotel nooit mijn reservatie kreeg. En toen k het per ongeluk ontdekte (ik vertrouw mensen in het algemeen niet en als controle freak wou k het toch checken) was het hotel al vol geboekt. Dus nu zit k hier in mijn eentje op mijn eerste grote conferentie helemaal alleen in een hotel ver van al de rest (3 km).

Maar de fun moest nog beginnen. Kom je helemaal in je eentje toe aan de registratie en dan vinden ze je naam niet. Het enige andere ding dat mijn universiteit moest regelen ... Nu heel perongeluk door heel per ongeluk de juiste persoon via via aan te spreken, moest k niet nog eens betalen en werd alles nog opgelost ...

Allesinds dit is niet de ervaring die je iemand toewenst op hun aller eerste grote conferentie. Gelukkig werd de dag rond lunch tijd een stuk beter. Heb ik de namiddag enorm goede en interessante gesprekken gehad. En hebben we de avond afgesloten met een gezellig etentje. En mocht k nadien nog genieten van een rit in een van die dure zwarte limo taxis :) Eind goed al goed...

donderdag, november 08, 2007

Vis en Credit Cards

Het is al een tijdje geleden dat we nog eens iets gepost hebben. Daarom dit kort berichtje.

We (Saskia eigenlijk) hebben eindelijk een plaats gevonden waar we goede (dus niet naar karton smakende) vis kunnen kopen: Mitsuwa. Eigenlijk enorm logisch als je er even over nadenkt. Mituswa is een keten van Japanse supermarkten. Daarmee bedoel ik niet een Japanse keten van supermarkten, nee, het is werkelijk een keten van Japanse supermarkten. Alle ticketten zijn in het Japans, de producten zijn Japans, eigenlijk het enigste niet Japanse daar is dat de prijs in Dollar wordt aangegeven en niet in Yen.  Hoe dan ook, daar vind je dus zeer goede verse vis. Wat logisch is, want vis is een belangrijk onderdeel van het Japanse dagdagelijkse dieet.

Sinds kort zijn we ook een Credit Score aan het opbouwen. Een credit score is een score die aangeeft hoe goed je bent in schulden terug te betalen, en is de maat waarnaar gekeken wordt om beslissingen te nemen zoals: of je een credit kaart kan krijgen, of ze een appartement willen verhuren, of een bank je een lening wilt geven en aan welk percentage, etc...  Eigenlijk voor bijna alles. Normaal gezien moesten we een jaar geleden zijn begonnen met het opbouwen van die score, maar toen is er iets misgelopen (een credit kaart van het werk die normaal aan mijn credit score verbonden zou zijn, maar zoals altijd hebben ze weer iets verkeerd gedaan, en god weet nu aan wie zijn credit score die nu gelinkt is). Hoe dan ook, sinds kort zijn we dus een score aan het opbouwen. Met als gevolg dat we recent met een typisch Amerikaans fenomeen geconfronteerd zijn geweest: pre-approved credit card offers. Zo een pre-approved offer bestaat erin dat ze je een credit kaart aanbieden, en dat alles al goed gekeurd is voor de aanvraag. Je moet enkel nog zeggen dat je ze wilt. Die pre-approved offers worden bepaald aan hand van (tadaa) credit scores.   Als je score slecht is (of als je pas bent begonnen met die op te bouwen), krijg je de meest waanzinnig slechte offers toegestuurd. Ik moet zeggen het was een fantastisch (ironisch) offer dat ze ons opstuurde: 200$ credit limit, 30% interest als je niet op tijd betaald, en 69$ jaarlijkse kost.  Echt een waardeloze kaart, en duur op de koop toe.  Je vraagt je af hoe wanhopig sommige mensen hier wel niet zijn dat ze zulke credit kaarten nemen  (en dan waarschijnlijk na een maand 200$ in schuld zitten, om dan voor meer
 dan een jaar 30% te betalen omdat ze geen 200$ hebben).