We leven nog. Allesinds heb ik Pieter hier al slapend gisteren in de zetel terug gevonden toen ik terug kwam uit San Diego. Hij heeft de deadline dus overleeft. Nu maar onze vingertjes kruisen.
De laatste nacht heeft Pieter nog een nachtje doorgedaan (gelijk iedereen in het lab) om ook nog wat te helpen met projecten op het lab netjes af te krijgen. Dus toen hij dan ook naar huis mocht is hij vrij snel in bed gekropen. En zoals hij zelf zegt: In de laatste 48u heb ik er 36u geslapen. Hij voelt zich gejetlagged.
Het grote voordeel is natuurlijk dat hij vandaag maar heel kort naar het werk is geweest en ik hem dus dichtbij mij heb. Kan ik weer de hele dag tegen hem tateren :) (en iedereen die mij kent denkt nu zeker: Ocharme Pieter :)). We gaan vanavond dit dan ook maar eens rustig vieren bij onze favoriete Indier. Het was weer veel te lang geleden. En dan back to bussiness dit weekend: de was doen, kuisen en ik mag alweer voor een midterm leren :(. Als ze geen huiswerk geven dan verzinnen ze wel iets anders.
Hopelijk vinden we binnenkort een beetje tijd om nog eens iets van de omgeving te gaan bekijken. Eens een dagje weg uit betonnen LA.
1 opmerking:
Het-leven-zoals-het-is: studenten, maar dan in LA - not bad at all!!
Een reactie posten