Brood en vis

Ondanks het feit dat we hier in de US de kans hebben om in veel meer kleine specialiteiten winkeltjes speciale etenswaren te kopen zijn er toch 2 dingen die ik hier echt mis:

Goed bruin brood en vis.

Ik ben echt geen grote liefhebber van sponsbrood en k ben langs de andere kant ook niet bereid een fortuin aan brood uit te geven dat iets of wat eetbaar is. Dus momenteel doen we het met sponsbrood en gelukkig is er dan een toaster. Maar zaterdag besloot ik dan maar eens wat brood klaar te maken. In deze moderne tijden vond ik vooral recepten voor brood met de broodmachine en als ik dan opzoek was naar iets met amerikaanse maateenheden in (tja k heb hier geen weegschaaltje dat grams afleest) zat er altijd suiker in. Dus uiteindelijk besloot ik gewoon een hoop bloem in een kom te doen, zoet, gist en dan water tot het het geheel een beetje goed aanvoelde. Dan maar wat kneden en laten rijzen. Nog eens kneden, nog eens rijzen en dan de oven in. Het brood is al bij al goed eetbaar, maar k vermoed dat het langer moet rijzen want het is nogal dens. Als Pieter de tijd vind kan hij misschien een van de fotootjes die ik genomen heb eens boven deze blog zetten.

En dan is er de vis. We leven hier op een paar km van de kust en toch is het hier moeilijk (zeker in vergelijking met de belgische kust waar je niet rond de viswinkels kan heen kijken) vis te vinden. In de supermarkt vind je wel vis, maar echt vers ziet die er niet uit. Ik vroeg mij af hoe die kwam. Misschien eten Amerikanen wel geen vis en is er dus geen markt voor. Maar hoe verklaar je dan al die sushi restauranten. Er moest dus een andere verklaring zijn en zaterdag vond ik ze toevallig in de LAtimes. Er zit te veel pesticide in de vis voor de kust van LA, ookal is het gebruik van deze pesticide verboden. Het duurt lang voordat het niveau in pesticide in de vis afneemt en daarom is er een commercieel vis verbod voor de kust van LA. Ik denk dat dat wel een van de redenen zal zijn waarom je hier niet echt veel viswinkels vindt.

We leven nog

We leven nog. Allesinds heb ik Pieter hier al slapend gisteren in de zetel terug gevonden toen ik terug kwam uit San Diego. Hij heeft de deadline dus overleeft. Nu maar onze vingertjes kruisen.

De laatste nacht heeft Pieter nog een nachtje doorgedaan (gelijk iedereen in het lab) om ook nog wat te helpen met projecten op het lab netjes af te krijgen. Dus toen hij dan ook naar huis mocht is hij vrij snel in bed gekropen. En zoals hij zelf zegt: In de laatste 48u heb ik er 36u geslapen. Hij voelt zich gejetlagged.

Het grote voordeel is natuurlijk dat hij vandaag maar heel kort naar het werk is geweest en ik hem dus dichtbij mij heb. Kan ik weer de hele dag tegen hem tateren :) (en iedereen die mij kent denkt nu zeker: Ocharme Pieter :)). We gaan vanavond dit dan ook maar eens rustig vieren bij onze favoriete Indier. Het was weer veel te lang geleden. En dan back to bussiness dit weekend: de was doen, kuisen en ik mag alweer voor een midterm leren :(. Als ze geen huiswerk geven dan verzinnen ze wel iets anders.

Hopelijk vinden we binnenkort een beetje tijd om nog eens iets van de omgeving te gaan bekijken. Eens een dagje weg uit betonnen LA.

Siggraph

Elk jaar opnieuw rond ongeveer dezelfde tijd komt hij er opnieuw aan. Nadat sinterklaas en de kerstman al weer vertrokken zijn en de paashaas nog in winterslaap zit, komt de Siggraph deadline er weer aan.

Wat moet ik nu over Siggraph zeuren, is dat niet beter iets voor Pieter om te doen. Als vrouw van en vriendin van de voorbije jaren heb ik al elk jaar een deadline siggraph deadline mogen meemaken (er zijn er ook andere, maar deze is toch een beetje speciaal). Elk jaar weer zijn dat de laatste weken/dagen zwaar. Al die avonden dat ik alleen in bed kruip en hoop dat Pieter niet te lang meer moet werken. Ik neem dan voor die korte periode het huishouden op mij (= iedereen die mij een beetje kent weet dat we dus volgende zeer veel gaan mogen kuisen, omdat dat niet mijn lievelingsbezigheid is en dat als ik het alleen moet het blijft liggen). Elke avond dat ik in LA ben probeer ik ervoor te zorgen dat mijn ventje toch iets of wat gezonde voedingsstoffen binnen krijgt. Ik probeer ook iets meer op te ruimen, zodat hij iets minder last heeft van mijn en onze rotzooi.

De voorbije jaren was ik rond Siggraph deadline altijd zelf druk bezig met de examens. Dit jaar heb ik voor het eerst geen examens op hetzelfde moment en ik moet zeggen de sfeer is een stuk gemoedelijker. Ik vermoed dat 2 stresskuikens bij elkaar zetten niet altijd even goed is. Nu heb ik tenminste tijd om rustig naar hem te luisteren en braaf te knikken als het moet :).

Beide kijken we vol verlangen uit naar woensdag. Dan zit het er weer op voor dit jaar. Als ik dan donderdag terug ben uit San Diego kunnen we weer eens het huis uitkomen. Eindelijk tijd om uit te gaan eten, eens de cinema te bezoeken, te gaan winkelen voor een hoop spullen die beginnen op te geraken of die ik nog mis. En wie weet, misschien vinden dan binnenkort eindelijk de tijd om niet ver van LA eens een stukje natuur te gaan bezoeken. Want dat mis ik wel van Leuven. Daar woonde ik vlak bij Heverlee park/bos en nog geen 5 min wandelen en je zat in de natuur. Hier ligt alles zo vol beton en heb ik nog geen groot bos/park in de buurt gevonden.

winter en verkeer

Nauwlettend lees ik hier de laatste dagen wat het weer voor ons in petto heeft. Het is namelijk zeer winters naar Californische maatstaven. In West-LA had ik er tot nu toe nog niks van gemerkt, maar hier in San Diego in een minder vol bewoonde Canyon is de auto toch bevroren 's ochtends. Dus vriezen doet het hier zeker.

Ook zijn er elke nacht wel ongelukken door ijzelvorming op de weg. Wat in eerst instantie raar mag klinken, omdat het enorm droog is buiten. De lucht is zeer droog en geen neerslag. De ijzel ontstaat hier vooral door defecte sprinklers. Amerikanen zijn dol op hun sprinklers, zo moeten ze namelijk niet zelf de plantjes 's avonds gaan water geven (sommige verspillen ook lekker veel water door dit in volle zon te doen overdag, zodat de helft al verdampt is nog voordat het in de buurt van de plantjes is gekomen). Maar door het vriezen zijn een aantal van die sprinklers dus deffect en komt er een dunne laag water op de koude ondergrond te liggen. En door de min temperaturen, vriest dit lekker aan tot een zeer gladde boel met als gevolg redelijk wat ongelukken.

Daarnet was ik weer eens in de krant aan het lezen/kijken en vond ik dus dat niet ver Noorwaarts van LA de I-5 (zeer veel gebruikte snelweg om niet via de meest mooie route, maar wel snelle route naar San Franscico te gaan). Om een idee te geven ze hebben de snelweg ongeveer 5 mijl noordelijker dan Magic Mountain (waar we trouwens al naar toe geweest zijn, zoals de trouwe lezers wel weten :)) afgesloten. De foto is op zich zeer impressionant als je bedenkt dus dat ze niet zo ver van LA genomen is en dat je daar zeker nog niet in de echte bergen (zoals de Sierra Nevada zit). Langs de andere kant zou in Belgie de snelweg niet gesloten zijn voor dit kleine beetje sneeuw.

Noodsituatie

Ik zit hier nu rustig in t-shirt te werken in de living, terwijl de internet radio Studio Brussel door de kamer blaast. Dan wordt de doorgaans goede muziek onderbroken voor het 02.00 ('s nachts) nieuws. "De noodstituatie is uitgeroepen in Los Angeles"... WTF???... "nieuw temperatuur laagterecord, 2.5 graden"... Euhm?... Zo koud voelde het daar straks toch niet aan hier. Blijkbaar maakt het dus redelijk veel verschil uit waar je zit. Ik heb gehoord dat er op 300 meter hoogte sneeuw ligt. Hahaha, al die dure wijken in de heuvels/bergen zullen het nu wel wat frisser hebben. Anyway, gewoon een postje om al jullie ongeruste mensen gerust te stellen.

Terug naar 'school', mijn eigen plekje

Deze week was het dan zover, k mocht weeral eens terug naar de schoolbanken. Nog 6 vakken en ik ben er officieel vanaf. Nu ik vermoed dat ik de volgende jaren zo af en toe eens een lesje ga meepikken bij andere richtingen. Ik betaal (of hopelijk de unief betaalt) dan toch inschrijvingsgeld, dan kan ik maar in 1 keer ook wat interessante lessen gaan volgen. Zo heb ik gezien dat ze bij natuurkunde vakken over het ontstaan van het helal geven, over zwarte gaten en andere interessante dingen. Of bij kunst richting, wat kunst geschiedenis gaan volgen of wat bij leren of verschillende beroemde kunstenaars, of misschien zelfs een les photografie. Of als ik wil kan ik wat talen gaan leren, Pieter probeert mij nog steeds te overtuigen een paar woorden japans te leren. Of misschien mijn spaanse lessen voortzetten. Ach er zijn zoveel interessante dingen om te leren, ik zou nog jaren bezig kunnen zijn.

Doordat ik die quarter naast mijn gewone vakken ook nog TA (Teaching Assistent) ben voor een vak over de energieproblematiek met de focus op hernieuwbare technieken (de nucleaire technieken komen in een opvolger van dit vak aan bod) heb ik sinds deze middag ook mijn eigen bureautje. Nu dat houdt vooral in dat ik momenteel gewoon een desk heb in een zeer klein lokaaltje dat ik met nog 2 andere mensen moet delen. Maar nu heb ik desnoods een plaats op de campus om mijn spullen achter te laten als ik eens wil gaan gebruik maken van de gratis acces tot the gym. En ik heb zonlicht (sorry Stefan dat ik het zo inhamer), wat blijkbaar niet altijd zo evident is als je tot de kelders van ESAT bent verbannen.

Het ziet ernaar uit dat er mij een drukke 10 weken te wachten staan. Door dan ook nog een lastig lessenrooster ben ik nog maar zelden in LA (maar 2 nachtjes). Hopelijk zal het er volgend quarter allemaal beter uitzien en kan ik weer meer thuis zijn.

16 uur

Dat is de tijd dat we hier zonder stroom hebben gezeten, omdat er een briesje stond (met momenten van 80 mile/u). Maar dat zou niet de reden mogen zijn voor zo een grote stroomuitval. Wij mogen dan nog van geluk spreken, voor sommige wijken kan het tot 48u duren voor alles weer werkt.

Ik sta hier eigenlijk elke dag opnieuw te kijken dat het electriciteitsnetwerk werkt. Alles staat hier op schots en scheve houten palen van in de tijd van de cowboys. Tussen de draden groeien bomen (en dan staan ze stom verbaast als er zo grote branden ontstaan door vonken die overslaan op dorre bomen/struiken). Je hoort hier elke ochtend en avond de draden zomen door overgebruik. Soms lopen er zoveel verschillende kabels door een en dezelfde straat, dat ik mij afvraag wat het nut is.

Eigenlijk heeft Califonie niet allleen supply probleem in de hete zomers als iedereen de airco heeft aanstaan, maar ook een distributie probleem. Oude kabels/lijnen worden niet vervangen, maar als er een tekort is wordt er gewoon een extra kabel getrokken. Dus mijn oproep aan onze Gouvernator:

Liefste Arnie,

het is heel fijn dat je Amerika's voorvechter bent van groene energie. Ik sta volledig achter je. Maar Arnie, groene energie betekent vooral decentralisatie en je netwerk kan dat niet aan. Je netwerk is nu al niet in staat om met grote vervuilende steenkoolcentrales te werken. Arnie, terwijl je nu toch zoveel geld vrijmaakt voor het ondersteunen van groene stroom (en Californie is daarvoor redelijk ideaal), verplicht een complete vernieuwing van je netwerk.

Moedig de mensen aan hun huis te isoleren. Zodat het in de zomer lekker fris blijft en in de winter lekker warm. Dan heeft niemand nog airco nodig en kun je makkelijk centrales sluiten, zonder dat je ze moet vervangen. Zo zijn er een hoop dingen die kunnen gebeuren, simpele ingrepen die ervoor zorgen dat je veel minder CO2 uitstoot.

Volgend quarter Arnie, ga ik proberen te helpen een aantal studenten te laten inzien hoe je realistisch iets kan doen. Ook wil ik best jou uitleggen wat je realistisch kan doen. Je mag altijd langskomen, of mij een mailtje sturen. Dan kunnen we de middeleeuwen verlaten en eindelijk hier een geciviliseerde staat wonen, waar 16 uur zonder stroom zitten mensonwaardig is en niet zomaar meer geaccepteerd wordt door iedereen. Een staat waar ik niet elke ochtend dat de zon schijnt op een hoop smog moet kijken.

Veel liefs,

Saskia

Tijdelijk afscheid

Vandaag in de vroege uurtjes, ben ik naar de luchthaven gereden om mijn zus op de vlieger te zetten. Ze moet naar Orlando vliegen om daar nog een paar dagen van Disney world te genieten, voordat ze weer naar haar thuis mag, bij haar vrienden. Nu momenteel zit ze nog vast in Houston. Ze zat al op haar vlucht richting Orlando en ongeveer halverwege is het vliegtuig terug gedraaid. Er was problemen met de druk in de cabine. Zelfs de zuurstofmaskers zijn gevallen. Juist zag ik op het net dat het er niet naar uitziet dat het vliegtuig de lucht zal ingaan. Gelukkig had ze direct haar vlucht omgeruild tegen een later vlucht toen ze weer op de luchthaven was. Waar ik mij nu zorgen over maak, is dat bij de latere vlucht nu ook alweer staat aangeduid dat er problemen zijn. Dat had volgens mij toch een ander vliegtuig moeten zijn. Ik hoop gewoon dat ze vanavond ooit nog in Orlando toekomt en dat ze in een bed kan slapen.

Gisteren waren we nog in het Getty Museum. Zelf houd ik eerder van alles wat vanaf het impressionisme is gestart. Ook ben ik een grote Van Gogh fan en dat zijn nu niet de grootste troeven van het Getty Museum. Eerder veel vlaamse klassiers als ik het mij nog goed herinner van zoveel jaar geleden. Toen ik hier in 1998 was (het eerste jaar dat het Getty Museum open was), was het een fijne plek om te vertoeven, maar het miste veel intimiteit. Het is een groot museum en het voelde toen nog wat kaal aan. Gisteren voelde het aangenamer aan, misschien had het zeer warme ochtend zonnetje er iets mee te maken. Ondanks het feit dat het een modern gebouw is en de tuin ook moderne elementen heeft, voelde het voor mij aan alsof ik ergens in Zuid-Europa was. De tuinen hadden zelfs iets romantisch Engels met een moderne twist. Toen ik daar op het terras zat met een salade en een broodje voelde ik mij echt thuis. Ik denk dat ik gewoon elke week daar een dag zou kunnen doorbrengen. Gewoon lekker van een koffie slurpend, rustig rondslenterend, een boekje lezen in de Californische zon. En dan elke keer een half uur voor de Irises van Van Gogh zitten. Een plek waar ik helemaal tot rust kan komen.

 Voor kerst en nieuwjaar heb ik nog eens wat nieuwe spelletjes gekocht voor onze Nintendo DS. Een van deze spelletjes is Super Mario vs Donkey Kong. Een geweldig verslavend puzzel spelletje. Je moet (per level) een aantal mini-marios naar een eindpunt krijgen. Je kan de mini-marios controleren door ze te laten lopen in een richting of springen. Het spelletje doet me denken aan andere klassiekers zoals Lemmings en Pitdriods.  Helaas is de moeilijkheid niet enorm hoog, want na 4 dagen spelen heb ik het al bijna uitgespeeld. Gelukkig kan je ook je eigen levels maken.