We zijn eraan begonnen, onze rit van de pacifische oceaan naar de atlantisch (even ver als van Belgie naar Kazakhstan rijden). Na de sleutels te hebben afgegeven en nog eens tegen de lokale manager van het appartement complex gevloekt te hebben ( wel niet echt gevloekt, maar toch wel duidelijk gemaakt te hebben dat ze er het laatste jaar een zootje van maken en we vinden het niet erg dat we weggaan). Dan nog snel een inenting gaan halen tegen kinkhoest voor Pieter en mij ( ze vermoeden de start van een epidemie en voor 6 maanden is Nathan nog niet volledig beschermd), dan kabel modem terug doen en we konden eraan vertrekken.
Onderweg was de snelweg ergens afgesloten omwille van een ongeluk met een truck die zn lading verloren was. Voor de rest is de rit voorspoedig verlopen. Nathan heeft zich heel netjes gedragen tot we in Phoenix waren.
Het liefst was ik in Sedona geweest om de zonsondergang te zien en wat fotos te nemen. Ik had al een aantal weken door dat dit niet ging lukken, daarvoor was het te ver rijden. Als troostprijs kregen we onderweg een super mooie zonsondergang te zien. We hebben werkelijk alle kleuren gezien. Tegen het einde van de zonsondergang kwamen we een stop plek tegen en daar heb ik snel wat fotos genomen. Spijtig genoeg moest het zo snel da k niet de instellingen van mijn camera heb kunnen nakijken. Dus is er veel ruis op de fotos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten