2 jaar + kinderen

Flashy (met ledjes) schoenen voor Nathan

Voordat ik ooit aan kinderen begon had ik de idylische gedachte dat ik voordat de kleine geboren zou worden, ik zo een mooie kinder kamer zou klaarmaken, zoals je die in de boekjes ziet. Een mooi bedje, dekentjes, knuffels overal, een mooi kleurtje op de muren en natuurlijk alleen maar educatief verantwoord houten speelgoed. Geen lelijke plastieke brol. Ook zou elk kledingstuk netjes uitgezocht geweest zijn, zeker niet zo van die 3 kopen voor de prijs van 1 kleren. Tuurlijk ging ik al die kleren netjes ophangen in een kast en opvouwen in schuiven (met mandjes in waar ik de kleren op leeftijd/grootte zou sorteren). Ik ben misschien geen kuis princess, maar ik zou het liefst alles netjes in dozen, mappen en dergelijke steken met labels op. Even tijdens de zwangerschap zelf heb ik nog gedroomd van zo een buggy, waar je ook een koets op kon zetten. Babies hoorden namelijk niet in auto stoeltjes te slapen.

Anderhalf jaar na Nathan zn geboorte had hij eindelijk zn eigen kamer. Een mooi kleurtje op de muren, maar meer als een bed met een ikea dekentje staat er niet in de kamer. Behalve 1 houten rammelaar is er hier geen educatief houten speelgoed in huis gekomen (en die houten rammelaar is een afdanksel van een andere baby). Veel plastiek, dat wel. Behalve de eerste kleertjes heb ik nauwlijks kleren voor Nathan moeten kopen en die eerste kleertjes waren vooral 3 kopen voor de prijs van 1. Gelukkig hebben Nathan en Rowan grootmoeders die graag leuke kleren kopen. Op kasten ga ik nog even moeten wachten, maar hopelijk tegen het einde van de zomer zullen ze er zijn. Momenteel zitten al onze kleren gedeeltelijk in ingebouwde kast, een valies en voor Rowan in een doos die in onze toekomstige klerenkast staat. Die buggy was veel te duur en zeker na Rowan ben ik overtuigd dat babies het liefst in hun auto stoeltje slapen. Een koets hebben we nooit gekocht, maar dat reisbedje is een van de best investeringen ooit.

Ik heb veel respect voor de mamas die het allemaal wel zo kunnen doen als ze gedroomd hadden. Hier zou ik zeggen dat tijd de grootste limitatie is. Ik heb de tijd niet om op zoek te gaan naar de kinder kleren, of speciaal houten speelgoed. Ik heb de tijd niet om al die leuke dingen uit te zoeken om hun kamer te decoreren (laat staan mijn eigen huis). Dus vergeef mij als de blog maar heel soms geupdate wordt of ik maar weinig fotos post op facebook. Het spijt mij vooral voor Rowan, dit ik niet de tijd neem om meer fotos te nemen. Geen tijd om met meer originele ideeen op de proppen te komen dan snel eens een foto te nemen als hij slaapt in zn auto stoeltje.

Dieren

We zijn voor het eerst eens met Nathan naar de zoo geweest. Nathan is zot van dieren. Tenminste hij vraagt constant waar de herten zijn, hij kan een marmot van een konijn en een eekhoorn onderscheiden (onze tuin is 1 groot dieren paradijs en dan heeft Nathan de schildpad nog niet leren kennen). Ik kon de afleiding best gebruiken, want het was weer eens tijd voor een groei spurt voor Rowan en daar bovenop had ik een zeer stressvole deadline (de deadline had niet stressvol moeten zijn, maar zoals iedereen leert van groepswerken op school, er is altijd iemand die zijn deel niet doet, of niet goed genoeg ...).

De zoo is hier op een klein uur rijden in Norfolk (er is er ook een in Richmond, maar die ligt op anderhalf uur rijden). We kwamen vlak na de openingstijd toe en het was er nog niet druk. We konden dus zo binnen wandelen. Eenmaal voorbij de ingang moet je langs zo een plein waar kinderen door spuitend water kunnen lopen (gelukkig waren er nog geen kinderen dit aan het voordoen en had Nathan dus geen interesse in het water). Ik heb hem moeten oppakken om naar de eerste dieren te gaan kijken. Hij was precies een beetje bang (de dieren waren nogthans niet echt dichtbij of enorm groot). De eerste doorbraak kwam er toen we naar de tijgers gingen kijken, die waren net aan een lekkere maaltijd bezig. Nathan dol enthousiast: "poes, poes !!!". Ondertussen had Nathan door dat het dus de bedoeling was om van 'kooi' tot 'kooi' te lopen. Vooral dat lopen vond hij fijn. Momenteel moeten de dieren groot genoeg zijn, of dichtbij genoeg om hem te interesseren. De grootste hit was zeker qua dieren de giraffen en dan nog een kleine speciale vos. Ik vermoed dat Nathan het lopen eigenlijk toffer vond en dan mocht hij ook nog van nep rotsen afspringen (en wij mogen niet helpen en die rotsen dat zijn zo van die dingen die bijna zo hoog zijn als hijzelf !!!).

2 !!!!

Nathan was vorige week jarig en dat moest gevierd worden met een feestje en zijn beste vriendjes mochten ook van de partij zijn. We waren zelf al op een paar feestjes geweest en dus we kenden het protocol. Een paar weken geleden heb ik kaartjes geschreven en dan aan de ouders gegeven (in de kinderen hun vakje op school gelegd). Vorige week ben ik dan allerlei kleinigheden gaan kopen voor als de kinderen na het feestje naar huis gingen, om hun te bedanken voor de cadeaus. Cadeautjes worden past uitgepakt als iedereen weg is. En natuurlijk moeten er cup cakes zijn, dit is ter vervanging van die grote lelijke taarten die je hier overal kan vinden.

Zaterdag, na het middagdutje was het dan zover. 5 kleine 2 jarige peuters om ons huis op stelten te zetten, samen met hun ouders. Van alle feestjes was dit het eerste feestje dat compleet binnen werd gehouden. We wouden niet dat een van de kinderen de heling zou afrollen en in het water terecht zou komen, maar het is hier ook meer dan 30 graden en dus een beetje warm voor lang buiten te spelen op het warmste moment van de dag. Het is allemaal goed verlopen, Nathan heeft zich zeer goed geamuseerd. Hij vond het absoluut niet erg om zijn speelgoed te delen, hij was vooral blij dat al zn vriendjes er waren. Iedereen die een feestje geeft voor kinderen van deze leeftijd, zorg voor blokjes kaas en aardbeien (en brikjes fruitsap). Dat was de beste manier om ze af te leiden :).

Het leven met 4

Drie weken zijn voorbij gevlogen. Is het omdat we ouder worden dat de tijd sneller gaat, of is het omdat we beter weten wat te verwachten? Allesinds tijd vliegt. We proberen langzaam maar zeker in een zekere routine te vallen. Na een lastige tweede week (ik zal het maar op groei fase houden), is er meer een patroon te ontdekken in Rowan's schema: Wanneer het etenstijd is voor de grotere mensen, dan wil Rowan wakker zijn :).

Nathan doet het momenteel enorm goed. Hij praat constant en een groot deel begrijpen we niet (soms tot grote frustratie van Nathan als hij iets wilt), maar een heel groot deel wel. We hebben geen idee hoe goed hij zich in het engels uitdrukt (en de leraresen van het klasje waar hij nu zit in de creche zijn nu niet echt vrijgevig met informatie), sinds wij proberen zoveel mogelijk nederlands met hem te praten. Er is geen jaloesie van Nathan versus Rowan te bespeuren, dus dat is ook op een of andere manier helemaal in orde gekomen.

Mijn dagen bestaan uit melk koe spelen, pampers vervangen, zorgen dat iedereen eten heeft die niet gebruik maakt van mijn diensten als melk koe en samen met Pieter ervoor zorgen dat de melk koe niet in een mest stal leeft. 's ochtends sta ik er alleen voor, want dan moet Pieter naar het werk. In de namiddag werkt hij dan thuis. Hij is druk bezig met het bovenste verdiep af te werken. We willen de logeer kamer klaar hebben tegen augustus en ik zou dolgraag eindelijk kasten in onze walk-in closets hebben. Met twee kleine kinderen en een hele hoop kleren in verschillende maten, zou dit heel handig zijn om alles in orde te houden. We denken dat we ook een bedrijf hier in de buurt hebben gevonden die de spiegels kan maken die we willen. We moeten nog een hoop ikea meubelen in elkaar steken, maar ik heb vorig weekend toch Nathan's speelhoek kunnen afwerken. Ik vermoed dat de boekenkasten voor de bureau de volgende stap zijn, maar die ga ik Pieter in elkaar laten zetten.

Rowan

Voor al die die via facebook mijn doen en late volgen, die weten het al: Nathan heeft er een broertje bij, Rowan. Vorig weekend, gelijk elk weekend de voorbije weken, zorgde ik ervoor dat er extra eten was voor door de week, de was gewassen, gevouwen en gestreken was. Zondag avond toen we gezellig in de zetel via de laptop een aflevering van 1 van onze series aan het bekijken waren, was de kleine sloeber extreem actief. Niets echt abnormaal, het was altijd een actief bazeke, maar het was precies een groot feest in de buik. 

De voorbije weken, was dit altijd zo het moment geweest dat ik ofwel oefen weeen kreeg, ofwel het bazeke actief werd. Na de serie ging ik op tijd slapen, want elke nacht kon wel eens mijn laatste goede nachtrust zijn in een hele tijd. 's nachts werd ik wakker met krampen als gevolg van een wee. Na 3 zulke weeen, besefte ik dat ik er niet doorheen ging kunnen slapen en vroeg aan Pieter hoe laat het was. Het was maar net na 1 uur en dus besloot ik maar even rond te wandelen, wat te drinken, zodat de weeen zouden stoppen. Dat bleek niet te helpen en ze waren voor 1 keer echt wel enorm regelmatig, dus om 2u besloten we van naar het ziekenhuis te gaan. Geen gemakkelijke beslissing, want dat wou zeggen dat we vrienden moesten wakker bellen om Nathan op te vangen. Ik had een vermoeden dat als we tot 7u gingen wachten met Nathan naar de creche te doen, dat het nogal nipt ging worden. Dit alles bleek uiteindelijk een goede beslissing want om iets na 6u is Rowan geboren. 50.8cm groot en 3.2kg. Zo een 50g zwaarder dan Nathan, maar wel meer dan 2cm groter dan Nathan. Dus vel over bot, maar van het perspectief van de gene die zoiets eruit moet persen, liever niet te groot en te zwaar :). We zijn dus nu een week thuis en Rowan is een zeer makkelijke baby (pas op, ik kan mij ook met momenten ergeren) met veel honger.

Nathan is heel nieuwsgierig en wil helpen. Dus het mutsje wordt te pas en onpas goed getrokken, de tut in de mond gestoken (Rowan is geen tut baby en wil er niet echt van weten). Nathan reageert vooral jaloers als Pieter met Rowan bezig is. Waar een maand geleden het constant mama was wat de klok sloeg, is Nathan nu een echt papa's kindje. Als hij zich niet goed voelt, dan moet papa hem troosten. Van mama moet hij niets weten, ik ben alleen goed om boeken aan te geven die hij dan met papa kan lezen. Het is even wennen voor mij, maar ik vermoed dat dit weer een fase is.

IKEA

 We zijn er bijna, nog net iets minder dan een week te gaan, officieel. Volgens het laatste bezoek bij de OB kan baby nr. 2 elk moment komen, het is dus spannend. Als goedgelovige mensen, hebben we alles tot het laatste moment uitgesteld. We zijn 2 weken geleden naar IKEA geweest op 2u rijden en daar hebben we dan maar direct meubelen ingekocht voor een hoop ruimtes. We hebben nu meer dan 2 keer zoveel ruimte als in in Los Angeles, binnenkort is de familie ook 2 keer zo groot en we hadden sinds de renovatie eigenlijk nog geen extra meubels gekocht. Nathan vond dat niet echt erg, want dat gaf hem ongeloofelijk veel ruimte om rond te lopen en zijn speelgoed te versprijden. Woensdag zijn ze dan alles komen leveren, die arme mannen hebben hier bijna 900kg aan meubels binnen gebracht. Langs de andere kant, nu moeten wij bijna 900 kg aan meubels in elkaar steken. Op zicht niet zo erg, het is gewoon lego maar dan voor volwassenen. Sommige meubels gelijk boekenkasten, bed voor bezoekers, etc ... kunnen nog een tijdje in hun doos blijven liggen in ons rommelkot (=toekomstige bibliotheek, huiswerk ruimte kinderen, knutsel ruimte, vouw en strijk ruimte, etc ...), andere meubels moeten wat sneller opgebouwd worden. Gisteren heeft Pieter Nathan's nieuwe bed in elkaar gestoken, zodat we zijn oude bed weer kunnen omtoveren in een baby bedje. Nathan heeft nu een groot bed waar hij nog jaren zorg voor moet dragen. Hij was wild enthousiast toen hij het gisteren mocht uitproberen. Nathan is graag een grote jongen :).

Voor de rest probeer ik elk weekend eten klaar te maken voor de rest van de week (je weet maar nooit wanneer mijn jongens er plotseling alleen voor staan). Pieter is druk bezig met de laatste details te verven en dan onze slaapkamer en badkamer een grondige kuisbeurt te geven (het is er erg stoffige van het hout af te schuren om te verven). Dan moeten we in onze kamer alleen nog een kast laten inbouwen, gordijnen kiezen en een spiegel voor de badkamer vinden en ik hoop daar dan de komende 5-10 jaar niet meer naar om te moeten kijken. Als dit hopelijk allemaal op het einde van de zomer gedaan is, zal ik eens fotos maken van het eind resultaat. Het is dus nog een druk laatste weekend (tenminste als baby nr 2 op tijd komt) en ik ben blij dat baby nr. 2 niet te vroeg is gekomen. We hebben er echt op gerekend dat we al deze tijd zouden hebben, want natuurlijk niet slim is, maar we zijn nu eenmaal mensen die dingen uitstellen tot het laatste moment (in onze verdediging, tis niet dat we deze zwangerschap veel niks gedaan hebben, het was constant druk).

Pasen

Vorig jaar was hij nog veel te jong, hij kon nog niet zelf wandelen, laat staan begrijpen wat het wil zeggen om achter eitjes te zoeken. Dit jaar, hadden ze in de creche al een zoektocht gedaan en dus leek het mij een goed idee van hem hier in de tuin ook eens te laten zoeken.

Dus de eerste stap is natuurlijk de paaseieren vinden. Dit is het moment waarop je langzaam beseft dat we in Belgie zeer verwend zijn en dat we eigenlijk elke feestdag/occasie aangrijpen voor een goed stuk chocolade. Er waren een paar paashazen te koop, maar die waren zo groot dat het zeker nog niks was voor Nathan. Paaseieren vond ik alleen in het aller kleinste formaat en ik kon kiezen tussen met Caramel vulling of pindakaas vulling. Grote teleurstelling van mijn kant, dus de volgende jaren zal er wel een bestelling komen voor deftige chocolade eieren, paashazen en dergelijke met pasen. Met sinterklaas zullen we dan maar chocolade en speculaas laten overkomen. Langs de andere kant kan je dit ook als een oproep zien, ken je iemand die graag zn eigen chocolade winkel/bakkerij wil starten. Kom naar Williamsburg, met alle toeristen die hier langskomen, de rijke omas en opas, moet het toch zeker mogelijk zijn om deze mensen eens te laten kennis maken met hoe je pasen in stijl viert :).

Nog een maand en de baby is er. Spijtig genoeg geen fotos van mijn buik. Ik denk dat Pieter er eentje op zn gsm heeft staan, maar sinds dat ik de fotograaf van dienst ben, zijn er zelden fotos waar ik op sta (zo zijn er nauwlijks fotos van mij en Nathan, altijd fotos van Nathan en zn papa). Volgende week ga ik nog eens richting Noorden (Annapolis net ten Oosten van Washington DC), voor mijn laatste werk reis voor een paar maanden. Ik kijk er ergens naar uit, de laatste paar dagen kind vrij voor een hele lange periode, langs de andere kant weet ik dat ik te moe ga zijn om 's avonds lang met collegas na te praten. Het gaat een vermoeiende week worden, want ik heb nog een hoop werk dat ik eigenlijk best afmaak voor eind april ...

En weeral een maand verder

 Ik ging dus regelmatiger hier iets neerschrijven, ookal ging ik het kort houden. De voorbije maand was net iets hectischer. We zijn met de hele familie eerst naar Boston gevlogen (camera was niet mee, want zoal genoeg te dragen met alles wat je zoal voor een peuter nodig hebt). Het weer in Boston was verschrikkelijk (de eerste sneeuw van 2012 moest zonodig in Maart vallen toen wij daar waren) en Nathan was niet zo zot van de hotel kamer (hij mistte de ruimte van thuis om rond te lopen). We zijn dus even naar het kinder museum geweest, met de metro. Het was maar een 1.5 dag bezoek, waarvan ik 1 dag moest werken. Dan de week erachter zijn we naar Princeton gereken in NJ, 6u rijden. We hebben geprobeerd ervoor te zorgen dat Nathan zeker 2u daarvan ging slapen. We hadden dit keer een soort appartment als hotel, wat perfect was. We waren maar 2 dagen in Princeton, waarvan ik het merendeel moest werken, maar gelukkig was het weer goed genoeg voor Nathan en papa om de speeltuin te verkennen (het was een grote hit en toont nog maar eens dat je niet een dure uitstap moet plannen om een kind bezig te houden).

Dat was de eerste helft van de maand. De tweede helft werd dan gevuld met al de rest in te halen. Ik zou zeggen de race om alles af te hebben dat we willen afhebben voordat de volgende baby geboren wordt is begonnen. Ik wil een hoop spullen afhebben voor het werk (en ik heb nog een workshop over een dikke week, waarvoor ik nog een presentatie uit mijn mouw moet schudden). Ook wordt het tijd om de oude baby spullen weer boven te halen (in een verhuisdoos gaan zoeken), te wassen en sorteren. Suikerboontjes moeten verpakt worden en kaartjes ontworpen worden. Ook moet ik dringend het gras maaien. Het probleem is dat het nu al een paar weekends regent en door de week heb ik niet echt tijd ... Pieter heeft besloten dat het hele huis niet geverfd zal zijn voordat de volgende baby er is, maar wil het boven verdiep zoveel mogelijk in orde hebben (dan vooral de kamers waarin wij slapen). Dus is hij nu alle deuren aan het verven en als perfectionist betekent dit vooral veel late nachten en hele weekends verven. Ook wordt het tijd om onze trip naar IKEA te plannen (hier op 2u rijden), we hebben Nathan's bedje nodig en omwille van de kosten om alles te laten leveren (een heel bed/matras past niet in onze wagen) en de afstand, zullen we in een keer ook een hoop andere meubels kopen (hier in de buurt heb je geen hippe meubelzaken of laat staan veel keuze uit modernere/europese uitziende meubels). Dus het zal nog wel druk worden de volgende weken.

Tijd vliegt

Voor een keer is het niet inspiratie gebrek, maar vooral tijd dat ervoor zorgt dat het alweer even geleden is. Nu langs de andere kant is tijd een excuus, moest dit hoger op mijn prioriteitenlijstje staan, dan zou ik er zeker tijd voor maken. Langs de andere kant, ik heb hier nog een berg gewassen was liggen, die nodig gevouwen en gestreken moet worden, dus het feit dat de blog voorrang krijgt zegt meer iets over hoe zeer ik dat haat en hoe het mijn prioriteitenlijstje beinvloed. 

In de vorige maand ben ik eens tot in West Virginia geweest, zonder mijn venten. Het geheel is net iets meer dan 6 uur rijden om tot in Morgantown te geraken. Ik moet zeggen dat het beter meeviel dan verwacht. Ik verwachtte iets gelijk de vervallen mijnsteden in belgie, maar het was een levendig stadje, waar ik vriendelijke mensen heb ontmoet en ik zeer lekker gegeten heb (alternatiever en voor een meer redelijke prijs/kwaliteit die ik hier in toeristisch Williamsburg zal kunnen krijgen). 

Nathan is nog eens 2 dagen thuis geweest met koorts en wat het begin van een stevige verkoudheid bleek te zijn. Hij slaapt nu al even alleen in zijn eigen kamer en wij slapen sinds meer dan anderhalf jaar weer in ons eigen bed (voordien sliepen we op onze matras in iemand anders zijn bed of op de grond). Pieter probeert regelmatig een andere kamer in het huis te verven, we zijn er bijna ... Als al de kamers gedaan zijn, mag hij aan het houtwerk beginnen. Dat zal ook nog wel een werk van lange adem zijn. 

Langzaam maar zeker bereiden wij ons voor op het feit dat we nog minder dan 3 maanden met ons 3 gaan zijn. In Mei komt dan baby nr 2. Langs de andere kant proberen we zoveel mogelijk ervan te profiteren dat we Nathan nog alle aandacht kunnen geven. Gelukkig is hij heel zelfstandig en kan hij rustig alleen spelen, maar het zal voor hem wel even wennen worden. Binnenkort verhuisd hij dus uit zn baby bedje naar een groot bed (we hebben geen zin om met 2 baby bedjes te zitten).

Smetvrees

Smetvrees of ookwel 'germ fobia'. Voor we naar Amerika verhuisden had ik nog nooit van 'sanitizer' gehoord. Laat staan mij realiseren dat het niet alleen freaks zijn die zo een klein flesje constant bij zich hebben en gebruiken bij het minste beetje. Je handen wassen na het wc, terwijl je kookt dat begrijp ik nog. Maar elke keer zo een of ander speciaal produkt gebruiken als je een vreemd toestenbord aanraakt, iemand anders de hand geeft, etc... Dit alles vertaalt zich natuurlijk ook in hoe ze met ziekte omgaan in de creche en later op school. Hier de moment dat je kind koorts heeft, moet hij/zij naar huis en dan mag hij/zij pas terug als ze 24u koorts vrij zijn. Overgeven en platte kak, net dezelfde regels. 

Kijk, ik vind het meer als normaal dat als Nathan ziek is, dat hij dan thuis blijft. Ook hoort hij niet terug naar de creche te gaan zolang hij ziek is, maar deze regels zijn nogal stompzinnig. Zo is het al regelmatig gebeurd dat hij in de namiddag een beetje koorts ontwikkeld, voor de rest is er niks mis en na een nachtje goed slapen is hij terug de oude. Toch mag hij dan niet naar de creche, wegens de 24u regel. Nu, tegen dat Nathan overgeeft is hij echt ziek, dus is die regel tot nu toe nog niet overbodig gebleken. Het grootste probleem hebben we met de definitie van platte kak. Ze zijn nogal snel om iets platte kak te noemen, want als je meer dan 2 platte kak pampers hebt, dan worden ze naar huis gestuurd en geldt de 24u regel. Zo hebben wij in October en November menig dag thuis mogen blijven (ik denk dat Nathan meer thuis was dan in de creche), terwijl er met hem voor de rest niks mis was. Ze drijven je uiteindelijk zo tot waanzin dat je al je natuurlijk instincten opgeeft en naar de dokter gaat voor zn kak te laten onderzoeken. Gisteren was het weer zover, dus vandaag zit ik weeral eens een dagje thuis. Ik zou Nathan nooit ziek naar de creche sturen, maar ik begrijp niet hoe iemand hier met een minder flexibele job eigenlijk kleine kinderen kan hebben.

.