Regelmatig dat ik dacht, het wordt weer eens tijd om een stukje te schrijven. Ik heb er zelfs voor gezorgd dat ik regelmatig fotos nam om te kunnen toevoegen, maar het kwam er nooit niet van. Wat ik mij vooral herinner is dat ik constant dacht, dit moet ik nog vertellen en dat ... Met alle deadlines op het werk, daar bovenop beslissingen voor de verbouwingen, Nathan, de lente, etc ..., ben ik al lang vergeten wat er nu zo belangrijk was om te vertellen.
Het weer begint hier langzaam warmer te worden. Het is hier duidelijk veel grilliger weer dan in Los Angeles, of dat ik mij van Belgie kan herinneren. Vorig weekend kwam de winter nog eens piepen en kregen we zo van die sneeuwregen, gisteren was het 30 graden en warm en zonnig. Wel kunnen we in deze periode bijna elke avond/nacht van een onweer genieten. Het huis dat we gekocht hebben, heeft een prachtig open zicht aan de achterkant. Achter ons ligt National Parkland, dus geen bebouwing. Ik vermoed dat het prachtig moet zijn om een onweer te zien, een beetje zoals vroeger thuis.
Ik laat ondertussen al de beslommeringen van de verbouwing aan Pieter over. Ik kan echt niet met emoties overweg die erbij komen kijken, de machteloosheid, zo afhankelijk zijn van mensen die je nodig hebt om je dromen te verwezelijken. Ik ben iemand die graag de touwtjes in handen heeft en ik kan niet tegen mensen die opzettelijk/onopzettelijk niet doen wat ik wil. Bovendien is dit een kleine stad en het minste dat je ook maar klaagt, komt dit bij die persoon terug. Je zou denken dat dit in je voordeel speelt, maar zolang je afhankelijk bent van die persoon, kan die je verder k****n. Pieter kan hier beter mee overweg en dus help ik als hij het mij vraagt, maar laat ik al het contact met de buitenwereld aan hem over (behalve voor de keuken, echt wel behulpzame mensen en gemakkelijk om mee samen te werken).
Nathan doet het super goed. Hij is een extreem actieve baby als ik hem zo een beetje met de rest in de creche vergelijk. Ze zijn allemaal zo van dezelfde leeftijd en het is fantastich om nu al de verschillende persoonlijkheden te zien. Nathan zit dus zelden stil, hij is regelmatig op stap (hij houdt zich vast aan alles wat ook maar iets of wat stabiel is of niet :)). Hij danst dolgraag en houdt van al het speelgoed dat lawaai maakt. Zijn favoriet stuk speelgoed is zn vliegtuigje (zie foto met de stofzuiger). Dit maakt lawaai en hij kan erachter wandelen, wat wil je nog meer :). Hij kan eigenlijk perfect alleen recht staan ondertussen, maar verkiest toch nog een vinger van mama of papa. De fotos zijn van dit weekend. Nathan vindt het super als papa aan het stofzuigen is. Hij volgt papa dan rond het huis en begint te huilen als die de stofzuiger afzet. Een andere favoriete activiteit is mama helpen met het afwasmachien. Dit is het zowat. Ik hoop dat mijn uitstel gedrag in de toekomst wat afneemt :).
ps: De fotos zijn dus ge-edit om het gevoel van de jaren stillekes op te roepen :)
1 opmerking:
fijn weer iets van je te horen!
Een reactie posten