Bijna kerst

Dus vorige week, toen ik een hele week zeker hard wou doorwerken aan het schrijven van die *** thesis, is helemaal in het water gevallen. Een deel weet je al. De stroom was weg, we hadden een tijdelijke transformator, maar toch verlies je een dag met rondbellen om vanalles te regelen. Dan op donderdag was de universiteit dicht en dus ook de creche, omdat er sneeuw was voorspeld. Uiteindelijk viel de hoeveelheid sneeuw mee, maar door het constante vriezen van de voorbije dagen, vroor alles direct vast en was het spekglad. Dus daar nog een dag weg, zo ging het wel snel. 

Dan op vrijdag als ik in de creche toekom, hangt er weer een berichtje op de deur van Nathan zn klasje. Was er toch maar een kindje dat RSV (geen idee of de volgorde van deze letters correct is) had. Wist ik veel wat dit was, dus na wat zoeken, blijkt dit enorm besmettelijk te zijn en een typische kinderziekte. Allesinds ik had ondertussen al een donkerbruin vermoeden dat Nathan dit ging krijgen. Op donderdag had hij was meer zitten hoesten, maar toen dacht ik dat het aan het stof van het tapijt lag. Toen ik hem vrijdag dan ging afhalen liep het snot uit zn neus en toen kon ik alleen maar duimen dat het niet te erg ging zijn. Dus die nacht was het zo ver, Nathan had voor het eerst koorts. Al bij al deed hij het goed, je kon het door de dag nauwelijk aan hem merken. In de latere namiddag werd het hem te veel, maar voor de rest met een beetje extra slapen deed hij het heel erg goed. Op zondag avond ben ik dan Pieter aan de luchthaven gaan halen met Nathan. Toen heeft hij zn moeilijkste nacht gehad, nadien zakte zn koorts en op een verstopte neus na, deed hij het super. 

Toch zijn we dinsdag naar de dokter geweest (daar gaat weer een halve dag ...), want hij had precies wat minder eetlust. De dokter kon niet geloven dat de test voor RSV positief was. Zo goed gedroeg hij zich en zo weinig last had hij ervan. Maar spijtig genoeg had hij een beginnende oorontsteking. Waarschijnlijk vandaar da hij wa minder honger had. Dus nu mag hij aardbeiensmaak antibiotica nemen 2x per dag.

En ik die dacht dat al de miserie nu wel voorbij zou zijn, nu Pieter terug was. Gewoon om het tegendeel te bewijzen, zaten we maandag een dag zonder water. De waterleiding langs onze kant had een groot lek. Dus hebben we ons laten afsluiten en dan heb ik 2-3 uur lang elke loodgieter in Williamsburg proberen te bereiken, om het lek te laten maken. Uiteindelijk hadden we maandagavond weer water. Ik vraag mij af wat het volgende is dat gaat gebeuren. Allesinds, kijken wij nu uit naar het bezoek van oma en opa Luxemburg. Die zijn precies net op tijd weg geraakt voordat alles weer dichtsneeuwde daar in Europa. Gelukkig geven ze ons nog een dagje op het huis hier in orde te brengen en genoeg eten in te slaan. 

Noodlot

Dit is natuurlijk typisch. Gisteren ging ik op tijd in bed, omdat Nathan de vorige nacht nogal veel wakker was geweest. Ik wou wat slaap inhalen, want k was bang dat het deze nacht weer zo zou zijn. Dus 9.30 kruip ik rustig mijn bed in. Rond 11 wordt Nathan wakker en maakt mij wakker. Terwijl ik heb weer wat te drinken geef, hoor ik de frigo beneden piepen. Dus zodra Nathan weer half slaapt, strompel ik naar beneden omdat ik denk dat ik de frigo deur niet netjes heb dichtgedaan. Op de weg naar benenden voel ik al nattigheid, als een lichtschakelaar niet werkt ( die in de kamer werkte wel normaal). Eenmaal beneden merk dat ook de afwasmachine is blijven hangen, de lichten in de keuken niet aangaan, de frigo dicht is maar lawaai maakt en de telefoon niet werkt. 

Gelukkig zie ik bij de buren nog licht en ik bel ze met de gsm en de buurman komt mij helpen met naar het schakelbord te kijken ( staat redelijk hoog en ik kan niet overal aan). Maar alle schakelaars staan juist ... Nadat we alles af en aan hebben gezet werken nu sommige lichten, maar alleen op halve kracht. We vermoeden dat er ergens een apparaat stroom vreet en onze beste gok is de warmte pomp voor boven. Die zet ik dus af, maar het helpt niks. Dus met dat het hier buiten hard vriest en ik met een baby zit, verhuis ik naar de logeer slaapkamer van de buren. Uiteindelijk valt Nathan tegen 12.30 terug in slaap en ik volg niet veel later.

Nu blijkt dus dat een van de electriciteit's kabels naar het huis onderbroken is. We krijgen dus nog maar 120V binnen in plaats van 240V. Vandaar dat sommige dingen werken en anderen niet. Uiteindelijk komen ze een nood generator batterij instaleren, maar tegen het einde van de dag zijn ze het nog steeds niet komen maken. Na een hele dag bij de buren geweest te zijn, zijn we nu terug thuis. Deze generator zou ons volgens Dominion power door de nacht moeten helpen en zeker goed zijn tot ze het komen maken. Hopelijk gebeurd dat morgen. Het is een ondergrondse kabel, dus het zal wel niet eenvoudig zijn. Natuurlijk gebeurd dit als Pieter niet thuis is en ik alles zelf moet uitzoeken. Soms ben ik toch dankbaar voor die cursusen electriciteit enzo ... Voel ik mij niet compleet de hopeloze hulploze vrouw.

Weekje Nathan en mama

Het voorbije weekend hebben we het rustig aan gedaan. We zijn voor een keer niet erop uit getrokken, maar thuis gebleven ( op de boodschappen na). Het voelde goed, want de vorige weekends had ik de hele tijd het gevoel alsof we van 1 ding naar het ander aan het lopen zijn. Nathan kan tegenwoordig zeer goed van zn rug naar zn buikje rollen ( maar terug is hij helemaal verleert), daarnaast begint hij heel handig te worden en dus is er zoveel te ontdekken in de wereld dat hij overdag niet altijd braaf een dutje wilt doen. Natuurlijk wordt hij dan lastig, omdat hij moe is, maar toch niet wilt slapen. Daarnaast wilt hij nu ook 's nachts niet meer zo goed doorslapen als voordien. Soms is zn neusje een beetje verstopt, soms zullen het tandjes zijn, soms wil hij gewoon spelen of iets vertellen, soms heeft hij dorst, etc... Zoals je merkt zit er niet echt een vast patroon in, wat het natuurlijk lastig maakt om het aan te pakken. Een van de dingen die we hier merken, is dat de lucht hier in huis enorm droog kan zijn. Dit zal wel een van de redenen zijn waarom hij zoveel wakker wordt. Pieter heeft hier ook altijd veel last van, dus het zal wel in de genen zitten.

Vandaag, ben ik dan Pieter aan de luchthaven in Richmond gaan afzetten. Hij vertrekt voor een kleine week op conferentie naar Seoul, Zuid Korea. We waren op tijd vertrokken, wat maar goed was, want waar we hier in Williamsburg nog sneeuw regen hadden, viel er een echte sneeuwstorm in Richmond uit te lucht. Gelukkig waren er geen ongevallen op weg naar de luchthaven en kwamen we dus meer als op tijd toe. Spijtig genoeg voor Pieter, namen ze op de luchthaven met zn vlucht wel nogal hun tijd. Daardoor heeft hij zn connectie in Washington Dulles gemist. Nu zat hij daar 7u vast en mag het nu over LAX nog eens proberen. Benieuwd of hij morgen tot in Seoul raakt.

Eerste sneeuw & sinterklaas

Vanochtend toen ik om 5u wakker werd had ik het nog niet door (wel het was dan ook donker en ik nog slaapdronken, Nathan spijtig genoeg klaarwakker). Maar toen ik om 7u Pieter ging wakker maken ( jaja, je leest het goed, Pieter staat in het weekend om 7u op en soms zelfs vroeger, wie had dat ooit gedacht), ving ik een witte glans op van buiten. Ik kon mijn ogen niet geloven, er lag zowaar een klein tapijtje sneeuw in de tuin. Snel heb ik Nathan in het grote bed gelegd om er een foto van te trekken. Ik ben wel niet buiten geweest, want daarvoor had ik geen warm genoege kleren aan. Het is voor ons vanuit Leuven geleden dat we nog sneeuw hebben weten vallen waar we wonen. In L.A. zijn we wel een paar keer de sneeuw gaan opzoeken ( max. 1u rijden), maar het voelt toch speciaal dat je gewoon buiten kan stappen en in de sneeuw zou kunnen spelen. Tegen de middag was het dun laagje snel weggesmolten.

Vannacht is ook sinterklaas hier langs geweest. Nathan had braaf zn schoentje gezet en heeft allerlei tof speelgoed gekregen. Een bal met allemaal knopjes die lawaai maken en die ook vanzelf rolt. Hij kan nog niet helemaal zelf rechtop zitten, maar bijna dus dan zal dat wel tof zijn. Ook als hij eenmaal kruipt, dan kan hij achter de bal aan. Dan ook nog een grote opblaas trommel, met balletjes in een geheim knopje waar dan muziek uitkomt. Hij zal er de komende maanden heel veel plezier aan beleven. Dan nog een paar schoentjes, je kan namelijk nooit te veel schoentjes hebben om voor sinterklaas te zetten :) (ik heb altijd stiekem gehoopt dat als ik meer schoenen zou zetten, of een grotere schoen er meer speelgoed in zou zitten). Niet lang meer en dan is het kerst en nieuwjaar en dan kan Nathan de hele tijd met zn opa en oma spelen.

Het is een schande

Vorige week

Al weken wil ik nog iets schrijven, maar het komt er maar niet van. We hadden het zo druk de voorbije ander halve maand, dat ik de momenten dat ik even rustig in de zetel kon zitten er nauwelijks waren. Een zeer summiere samenvatting gaat als volgt: Nathan heeft zn 4 maanden check up goed overleefd en van zn spuitjes dit keer geen last gehad. Hij heeft een kennis gemaakt met oma en opa Belgie. Hij heeft Washington DC gezien en daar een belgisch paspoort aan overgehouden.  Mama is toen iets later voor bijna een week naar Chicago geweest (waarbij ze het geluk heeft gehad van door US Airways personeel uitgescholden te worden, waar ze heel dringend eens een zeer lange klachtenbrief voor moet opstellen) op conferentie, terwijl de mannen het fort bemanden. Dit was ook Nathan zn aller eerste week in 'daycare'. Toen mama dan terug was, mocht hij van daycare veranderen en kan mama nu ook elke dag mee naar het werk (= ze zijn op mijn toekomstig werk zo vriendelijk dat ik al mijn bureau mag gebruiken en mijn nieuwe computer, etc ...). Tijdens de weekends is het ook druk om al de huishoudelijke taken gedaan te krijgen die door de week blijven liggen. Dan is er de administratie die bij een verhuis komt kijken, waar hopelijk ooit een einde aan komt. En zo komt het dat we bijna 2 maanden verder zijn.

Bijna een maand geleden

Nathan eet elke dag braaf rond 5.30 fruitpap als we van de daycare terug komen. Ik kan hun moeilijk de fruitpap 's ochtends meegeven voor 's middags, want dan wordt deze slecht. Hier in amerika kennen ze dat niet, dus maken ze dat ook niet zelf in de creche. Het enige dat ze doen is eten opwarmen, ze maken geen vers eten ( ze hebben potjes eten in een beperkt aantal smaken). Vandaag heb ik voor het eerst worteltjes met aardappel geprobeerd. Hij vindt het momenteel echt ranzig. Hij gaat zelfs zo ver da hij pure melk kotst om de smaak uit zn mond te krijgen. Ik zal dit weekend maar wat andere groeten kopen en zien of dat beter gaat. Morgen eens worteltjes zonder aardappel proberen. Volgende week heeft hij zn 6 maanden bezoek aan de dokter, vermoedelijk zal hij nog altijd aan de lichte kant zijn ( 10 percentiel vorig keer) en gemiddeld voor lengte.

Regen, regen en nog eens regen

Waaraan merk je dat je niet meer in Zuid-Californie woont: Het regent hier al bijna 4 dagen onafgebroken (niet helemaal waar, maar op een paar uitzonderlijke uurtjes zonnenschijn na klopt dit wel). Ondertussen is er zelfs een Tornado watch voor deze regio. Het is maar omdat Pieter mail kreeg van het werk dat ik dit weet. Ik ben het namelijk nog niet gewoon van het weerbericht te checken, in Californie was dit niet echt nodig. Dus toen ik dit weekend bij meer als 30 graden erwten soep maakte omda ik er zin in had, had ik niet verwacht dat ik er ook van zou kunnen genieten bij echt herfst weer. Nu het grote verschil met herfst stormen in Belgie, het is hier warm buiten, t-shirt warm, maar dan met veel regen.

Nathan kan het weer allemaal niks schelen. Hij merkt er dan ook niks van, behalve dat het binnen misschien niet zo helder is. Nathan heeft het momenteel te druk met tandjes krijgen. Sinds vorige zaterdag heeft hij het iets moeilijker met het 2de deel van de nacht te slapen en ook het eerste deel slaapt hij minder diep. Overdag kan hij soms wakker worden en dan huilt hij zachtjes van de pijn. Ik heb ook voor het eerst ( maar zeker niet de laatste keer) midden in de nacht zn lakens mogen verversen, omdat hij alles ondergekotst had. Nadien geen gekots meer en hij heeft geen koorts, dus het zal wel van de pijn geweest zijn ( of te veel slijm in de maag). Hij is duidelijk moe en mama ook (want die heeft al 2 halve nachten op de zetel geslapen, omdat ze zo makkelijker zn tut kan insteken als hij in zn stoeltje slaapt). Al de andere nachten mag ik elke 30min of uur opstaan om zn tut goed te steken of hem te troosten. De tandjes mogen nu snel komen, want anders geraakt die thesis ook niet geschreven.

Druk druk druk

Ik weet het, echt origineel is het niet, de titel. We hebben het druk. Langzaam maar zeker proberen we in een routine te geraken. Door de week lukt dat aardig goed. 7u opstaan, Pieter doesjen, eten geven, pampers verversen, propere kleren aandoen, Saskia doesjen, ergens tussendoor snel mails lezen, samen ontbijten, lunch klaarmaken voor Pieter om zo tegen 9u klaar te zijn om te gaan werken. Vandaag is Pieter voor het eerst met de fiets gegaan. Dan werkt Pieter tot iets na 5u op het werk, terwijl ik hier thuis rustig werk, Nathan eten geef, pampers ververs, wat met hem speel, and repeat ... Tussendoor eet ik dan ook wat boterhammen, want nu ons broodmachien is uitgepakt, bak ik weer zelf brood (het brood in de winkel was hier enorm lekker, maar meer als 3 dollar voor een klein brood ...). Voordien, nada ik Pieter van het werk ging halen zorgde ik voor wat avond eten en dan tussen 7 en 7.30 is het tijd voor Nathan's badje en dan nog wat eten en uiteindelijk bedje. Gelukkig valt hij snel in slaap en kunnen Pieter en ik dan nog ff snel 1 uurtje rustig niks doen en van een glaasje wijn in de zetel genieten. Dan ga ik boven nog wat liggen lezen om dan op tijd te gaan slapen, want rond 4u mag ik opstaan omda onze sloeber wat wilt eten. Pieter maakt dan van de stilte gebruik om nog wat te werken (voor de mensen die vroeg opstaan in Europa en je ziet hem op skype, ja dan is hij werkelijk nog wakker en aan het werken) .Normaal slaapt hij nadien weer snel in en kunnen we de volgende dag weer gewoon opnieuw aan dezelfde routine beginnen.

 

Vandaag ben ik nog in tegenstelling tot een normale maandag de was aan het doen. We hadden bezoek de voorbije week van een collega van Pieter. Zij moest zondag om 1u een vlucht hebben en dus heb ik maar even met de was gewacht, zodat zij haar spullen netjes gewassen kon hebben voor ze eraan begon. Ik heb me dit weekend dan maar beziggehouden met wat andere spullen die moesten gebeuren. Zo heb ik eindelijk een hotel vast gelegd voor ons lang weekend Washington DC in oktober met oma en opa Belgie. Ik heb ook maar een reisgids gekocht van Washington DC, die zullen we de komende jaren nog regelmatig gebruiken. Ook willen we niet de boekendozen uitpakken, dus heb ik mijzelf maar getrakteerd op een paar nieuwe leesboeken en twee kookboeken. Voor zover ik kan zien is Pieter door de meeste verhuisdozen geraakt. We zijn echt niet te vreden over de verhuisfirma, maar ik zal deze blog daar later wel eens voor misbruiken in het engels, zodat hij netjes bovenaan google opduikt als mensen een review zoeken over deze verhuisfirma en de review zal niet lovend zijn.

Labor day weekend

Dit weekend was het nog eens lang weekend. We hebben er eigenlijk niks van gemerkt, want Pieter is vandaag gewoon gaan werken. Tis hier nogal een rare regeling. De studenten hebben gewoon les vandaag, federale vakantie dag brengt daar geen verschil in. Dus iedereen die les moet geven, hoort ook te komen opdagen. Al het ander personeel (de niet proffen) hebben vandaag vrijaf. Nogal ingewikkeld. Studenten hebben dan als vervanging een fall break in Oktober, wanneer alle personeel wel komt werken (dat niet komt werken op officiele vrije dagen).

Dit weekend hebben we Nathan wat fruit laten proeven. De stukjes banaan gingen iets makkelijker erin dan de geraspte appel. Hij vond beide lekker, maar slikken had hij nog niet echt door. Nu het is niet onze bedoeling om hem nu al een volledige vaste maaltijd te geven. Het is eerder om zijn interesse in verschillende smaken te wekken. De rest van het weekend hebben we nog wat dozen uitgepakt, gekuisd, gewassen en het gras afgedaan. Ik rijd dus tegenwoordig het gras af. Het is een nieuwe bezigheid voor mij, die ik eigenlijk wel aangenaam vind om te doen ( als het niet TE warm is).

Hurricane Earl

Na dus eerst bijna de volle 4 jaar in een stad gewoond te hebben waar elke dag de 'big one' (aardbeving) kon toeslaan, zijn we dus nu verhuisd naar een gebied waar wel eens een orkaan kunnen langs krijgen. We liggen op de noord grens en dus hoopten we er niet al te veel te zien. Maar zie hier, om ons deftig welkom te heten, kunnen we dus vannacht onze eerste orkaan verwachten: Earl. Earl is best wel een stevige orkaan, zweeft tussen kategorie 3 en 4, wat wilt zeggen dat de constante windsnelheid een 200 km/u is. We hebben het hier niet over rukwinden, maar dus over vaste wind snelheid. Earl is niet alleen stevig, maar ook groot. Gelukkig voor ons, ziet het er naaruit dat hij juist voor onze neus van richting gaat veranderen. Hij komt dus niet aan land. Nu volgens CNN, gaat alles dat tot op 90 mijl van het epi center zit, orkaan condities meemaken. Tot op 260 mijl krijg je een tropische storm. We zullen het vannacht dus toch horen waaien. We hebben dan ook maar snel plaats gemaakt in de garage voor onze wagen binnen te zetten. Voor de rest moeten we ons vooral voorbereiden op een electriciteit uitval en alle los liggende voorwerpen naar binnen brengen. Eens zien wat morgenvroeg de ravage is en hoe vast Nathan nu werkelijk 's nachts slaapt.

De auto

Deze week stond in het teken van alles rond de auto in orde te maken. We hebben nieuwe rijbewijzen nodig, dit keer van de staat Virginia. Gelukkig moesten we dit keer niet opnieuw een schriftelijke test en dan een rij examen doen, zoals toen we voor het eerst in Californie toekwamen. Gewoon formuliertje invullen en dan Californisch rijbewijs tonen. Dat het mijne al vervallen was deed er niet toe (ik wacht al sinds eind April op de verlening van mijn Californisch rijbewijs, dit is de 2de keer dat de DMV in Californie al die papieren kwijt geraakt, waar een hoop persoonlijke gegevens op staan).

Dan moesten we ook de auto inschrijven, de autoverzekering aanpassen en hier in Virginia moet je auto ook nog door de keuring. Met Nathan erbij, is het niet simpel om zomaar snel naar een garage te rijden en dan daar te wachten. Onze vorige garage in Los Angeles was dichtbij een zeer gezellige coffee shop, wat het wachten een stuk aangenamer maakte. Hier zijn we uiteindelijk naar een garage gereden die iets verder ligt, want daar kon ik tenminste een afspraak maken. Dus op een 30 min was alles in orde en nu hebben we een lelijke grote gele sticker op onze voorruit plakken.

De autoverzekering aanpassen was ook niet al te moeilijk. Je hebt hier een heel pak minder verzekeringsagenten en dus kozen we er een die nog met onze vorige autoverzekering verbonden was. Uiteindelijk zijn we met een andere verzekering gegaan, omdat die een heel stuk goedkoper was voor dezelfde voorwaarden als onze oude. 

Dan moesten we onze 'title' van de wagen ( bewijs dat wij de bezitters zijn) van Californie naar Virignia laten overschrijven ( dit is om ervoor te zorgen dat iedereen die een wagen invoert ook de juiste hoeveelheid tax betaald, in ons geval niks, omdat hij niet van bezitter verandert). Waarna de wagen ook geregistreerd kon worden en we nu alleen nog onze schroevendraaiers moeten vinden om de nieuwe nummerplaten op te hangen. Die van Californie houden we bij als herinnering. Ik moet zeggen de standaard nummerplaat van Virginia is niet echt mooi. Je hebt hier wel een waaier aan mogelijkheden om er een gepersonaliseerde op te zetten, maar dat kost dan weer extra. Je hoort het al, we hebben heel wat tijd doorgebracht met wachten, vooral bij de DMV. 

Tandjes

Jaja, ik hoor het iedereen al zeggen: Is dat niet een beetje vroeg. Ja dat is een beetje vroeg. We hadden het zelf eigenlijk niet door. Het waren onze vriendelijke buren die ons erop attent maakten. Al een paar weken loopt de zever constant uit Nathan zn mond. Hele 'onesies' worden zo vol gezeverd. Dan had hij plotseling ook weer een paar slechtere nachten ( lees: 5-6u aan een stuk slapen in plaats van 7 tot 8 uur slaap). Ik weet als je die uren leest mogen we echt niet klagen op 2 maanden en een beetje. 

 

De buren wisten ons te vertellen, hij is tandjes aan het krijgen. Nadat ze dit zo een hele week bleven herhalen en Nathan iets lastiger was, ben ik maar eens in die mond gaan kijken. En waarempel, je kan zowel onderaan als bovenaan onder het tandvlees 2 witte vlekken zien zitten. Het zal waarschijnlijk nog een hele tijd duren voordat ze uitkomen, maar ondertussen is hij een beetje hangerig. Maar als we al de baby experts rondom ons mogen geloven is hij een zeer makkelijke baby. Je kan hem overal mee naar toe nemen, ofwel slaapt hij er doorheen, ofwel neem hij rustig al de nieuwe dingen in zich op.

Eerst week Williamsburg

Vorige zaterdag zijn we na elke dag ongeveer 7u te rijden veilig in Williamsburg toegekomen. We 'house sitten' hier in een huis van twee collegas van Pieter die voor een jaar naar Europa zijn. Op onze meubels zal het nog een weekje wachten zijn, maar het huis is volledig bemeubeld. Na een laatste keer uit eten, vallen we allemaal moe maar voldaan in bed. 

De zondag zijn we snel gaan winkelen: Eerst in Target nog snel een paar nuttig spullen en dan de lokale supermarkt verkennen. Ze hebben hier in Williamsburg geen Vons/Safeway/Pavilions, dus moeten we alles opnieuw ontdekken in Martin's. Aan de kassa voelen we ons voor het eerst zeer ongemakkelijk, ze hebben niet alleen mensen die inpakken, maar die mensen rijden ook alles naar je wagen. In Californie is dat een optie en dan tip je die mensen normaal. Hier zit dat dus in de service in. Nadien zijn we nog even snel de campus van William&Mary (alle fotos in deze entry zijn trouwens van de campus tijdens een van Pieter zn lunch break wandelingen) en 'downtown' Williamsburg gaan verkennen. Het was een zeer warme dag voor ons (meer dan 30 graden zowat de hele week), dus zijn we snel terug naar ons huis gegaan.

Dit weekend, zijn we eerst op Zaterdag ochtend naar de markt geweest. Daar heb ik snel groenten gekocht voor deze week en dan ook een filet verse vis. In Los Angeles was ik zwaar teleurgesteld van de kwaliteit van de vis, die niet lokaal was omwillen van de verontreinigde oceaan. Ik heb altijd geassocieerd dat bij de zee wonen betekent een hoop viswinkels. Hier in Amerika is dat blijkbaar niet zo. Hopelijk is het hier in Williamsburg iets makkelijker van een goede visboer te vinden. Later op de dag zijn we hier wat door de buurten gaan rijden, naar de huizen kijken. Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij James Town Settlement. Hier kun je vanalles leren over hoe het leven was van de eerste colonisten.

Colorado

Laatste post over onze trip doorheen het land. We hebben 1 dag in de buurt van Gunnison door gebracht. We sliepen er in de buurt in een hut met alle comfort behalve internet. Mijn thesis begeleider Rick heeft in de buurt een groot stuk land waar hij een 'trailer' op heeft staan. Hij komt er al jaren met vakantie en ging ons een stukje rondrijden.


Eerst zijn we naar Crested Butte gereden. Dit was jaren geleden een lief klein dorpje, totdat Aspen te klein werd voor alle beroemheden en een hoop onderhen Creste Butte ontdekten. Nu is dit liefelijke dorpje helemaal opgemaakt en heb je enorme villa wijken op de bergen errond liggen. Van Creste Butte loopt een niet geasfalteerde weg helemaal naar Marble door de meest prachtige vallei over de Schofield pass. We waren bijna tegen het einde van de weg, toen de brug over een beekje niet toegankelijk was. We konden door het beekje zelf doorsteken, maar het leek ons net iets te diep voor de 4x4 waarin we zaten. Dus moesten we omdraaien en terug naar Crested Butte.


Na een lekkere asiatische lunch en dan een gezellig koffie, besloten we om de Kebler pass te proberen. Deze rit was een stuk eenvoudiger maar daarom niet minder fantastisch. Elke valei is compleet anders in Colorado. Het was echt genieten ookal speelde het weer niet mee en regende het regelmatig. Op de terugweg zijn we dan nog langs een wijnproeverij gestopt. De zon kwam er net door en we hadden een prachtig zicht op de vallei. Uiteindelijk kwamen we net voor het sluitingsuur in Gunnison toe, zodat we bij de lokale chinees nog konden eten.

Mesa Verde

We zijn ondertussen al veilig in Williamsburg, maar hier volgt eerst nog een verslag van het hoogte punt van onze roadtrip. Sinds we vorig jaar te weten zijn gekomen dat je in deze regio van de VS allerlei woonplaatsen van oude beschavingen kan gaan bezoeken, wisten we dat we deze regio dit jaar wouden bezoeken. Door het feit dat we naar de andere kust moeten verhuizen niet zo uigebreid als we zouden willen, maar het belangrijkste park wouden we zeker doen: Mesa Verde National Park. 's ochtends heel vroeg zijn we vanuit Cortez naar het park gereden. In het park zelf kan je een aantal woonplaatsen bezoeken zonder ticket, maar een van de meer impressionante moet je een ticket voor hebben. Die kan je alleen de dag zelf in het park krijgen. Sinds we nog een lange rit voor de boeg hadden die namiddag, wouden we zeker op tijd zijn voor nog 's ochtends een ervan te bezoeken. We konden nog tickets voor 10.30 krijgen om Cliff Palace te bezoeken, wat perfect uitkwam.


Dit gaf ons de tijd om Spruce Tree house eerst te bezoeken en de Moby wrap op Pieter te testen. Nathan vond de wrap bij Pieter net zo fijn als bij mij en dus konden we met een gerust hart beide de ladders van Cliff Palace trotseren. Via een stijl gebetoneerd pad bereik je de kleine nederzetting. Je voelt hoe het afkoelt als je dieper in de canyon afdaalt. Het is een vrij idilisch plekje, vlak bij een waterstroom, veel groen en bomen, beschut door de canyon muren. Begrijpelijk dat mensen hier zijn komen wonen. Na Nathan nog wat eten te hebben gegeven, zodat hij zeker rustig zou zijn, zijn we met een gids en een groep mensen Cliff Palace gaan verkennen. Hier moet je via zeer stijle trappen afdalen en dan uiteindelijk via ladders terug omhoog. Nathan heeft zich zoals gewoonlijk in gezelschap voorbeeldig gedragen.


Spijtig genoeg moesten we toen Mesa Verde vaarwel zeggen en verder Noordwaarts rijden, richting Gunnison Colorado. We zijn via Durango over de 1 million dollar highway via Silverton naar Montrose gereden. Dit is een van de mooiste stukjes Colorado: Prachtig jong gebergte. Het regende een beetje en dus zijn we niet gestopt voor fotos.


Dit is trouwens de enige keer tijdens deze Road Trip dat we op een zeer toeristische plek waren. Voor het eerst kregen we ook negative reacties dat we Nathan op zo een jonge leeftijd meenamen om een park te bezoeken. Een stel Fransen konden het niet nalaten van in het frans iets te zeggen over hoe onverantwoord dit was (ik was te verbaasd om iets terug te snauwen in het frans). Dan waren er ook nog een paar duitse kinderen, die gelukkig door hun moeder terecht gewezen werden dat als het kind er geen problemen mee had, zij er ook geen problemen mee moesten hebben.

Op weg naar Colorado

Op de tweede dag van onze reis naar Williamsburg konden we eerst eens zien hoe mooi de omgeving rond Sedona is. Ik zou iedereen aanraden die de Grand Canyon bezoekt van toch zeker een dag uit te trekken om de parken in en rond Sedona te bezoeken. Prachtige rode rotsen met mooie donker groene bomen. Gewoon rond rijden is genieten. Met Nathan in de wagen en elke dag lange ritten voor de boeg zijn we dit keer niet gestopt voor fotos te nemen. We profiteren ervan om zo ver mogelijk te geraken terwijl hij slaapt.


Onze eerste korte stop is Petrified Forest National Park. Spijtig genoeg zien we alleen de Noord kant van het park, maar voor er helemaal door te rijden hebben we te weinig tijd. We zien dus alleen hier en daar een stukje petrified hout liggen. Meer naar het zuiden zou je een heel bos hebben staan. Het zal voor een andere keer zijn.

Dan rijden we vooral verder door indianen gebied naar Canyon de Chelly National Monument. Hier rijden wel langs de North Rim naar 2 uitkijk punten. In deze regio van Amerika vind je een hoop oude nederzettingen terug. Ook hier maar een zeer kort bezoek, want we moesten nog tot in Cortez Colorado geraken. Dit wil zeggen dat we ook nog eens een uur gingen verliezen, zodat we ons nog hebben moeten haasten om te eten en dan uitgeput in bed te vallen.

Van Belgie tot in Kazakhstan

We zijn eraan begonnen, onze rit van de pacifische oceaan naar de atlantisch (even ver als van Belgie naar Kazakhstan rijden). Na de sleutels te hebben afgegeven en nog eens tegen de lokale manager van het appartement complex gevloekt te hebben ( wel niet echt gevloekt, maar toch wel duidelijk gemaakt te hebben dat ze er het laatste jaar een zootje van maken en we vinden het niet erg dat we weggaan). Dan nog snel een inenting gaan halen tegen kinkhoest voor Pieter en mij ( ze vermoeden de start van een epidemie en voor 6 maanden is Nathan nog niet volledig beschermd), dan kabel modem terug doen en we konden eraan vertrekken.


Onderweg was de snelweg ergens afgesloten omwille van een ongeluk met een truck die zn lading verloren was. Voor de rest is de rit voorspoedig verlopen. Nathan heeft zich heel netjes gedragen tot we in Phoenix waren.


Het liefst was ik in Sedona geweest om de zonsondergang te zien en wat fotos te nemen. Ik had al een aantal weken door dat dit niet ging lukken, daarvoor was het te ver rijden. Als troostprijs kregen we onderweg een super mooie zonsondergang te zien. We hebben werkelijk alle kleuren gezien. Tegen het einde van de zonsondergang kwamen we een stop plek tegen en daar heb ik snel wat fotos genomen. Spijtig genoeg moest het zo snel da k niet de instellingen van mijn camera heb kunnen nakijken. Dus is er veel ruis op de fotos.

Leeg

Leeg, het is hier leeg. 3 mannen hebben hier 6 uur voltijds zitten inpakken. Ik ben blij dat we het dit keer niet zelf hebben moeten doen. Deze mannen doen elke dag niks anders en dan duurt het nog 18 manuren. Moesten we het zelf gedaan hebben, dan zou het nog veel langer geduurt hebben en dus zeker niet op een weekend te doen, laat staan met een baby in huis.

Nu kamperen we nog 2 nachten in ons apartement voordat we vrijdag aan onze trektocht beginnen als Siggraph gedaan is. Nathan mag lekker in zn reisbedje slapen, wat een luxe vergeleken is met de luchtmatras voor Pieter en mij. Er moet hier nu nog gestofzuigd worden, want zo 3 mannen die binnen en buiten lopen en dan verhuizen zelf creeert toch veel vuil. Dan nog de laatste spullen regelen morgen terwijl Pieter van de laatste dag siggraph geniet. Dan alles in de auto pakken en vertrekken. Het voelt surreeel aan. Zelfs nu het hier helemaal leeg is, is het besef dat we nu Californie verlaten er nog niet. Ik vermoed dat ik het mij pas ga realiseren als we al een tijdje in Williamsburg wonen.

Prachtige aanbieding

Gisteren kreeg Pieter een mail van de garage weer we onze wagen gekocht hadden. Volgens hun systeem waren we geselecteerd voor een speciale deal (omdat we zulke goede klanten waren):
We kunnen onze Honda Civic die bijna 4 jaar oud is inruilen tegen een nieuw 2010 model, we moeten hiervoor geen 'down payment' (vaak een fractie van de waarde van de wagen als voorshot geven) doen en we blijven gewoon verder dezelfde maandelijkse bedragen doen als voor onze 4 jaar oude wagen. Ik vermoed dat de adder onder het gras is, dat je langer moet betalen.

Om eerlijk te zijn, zouden Pieter en ik moesten we niet verhuizen deze aanbieding serieus nemen. Met de laatste 4 jaar op en neer te rijden naar San Diego, heeft deze wagen toch een hoop kilometers afgelegd ( ik zit denk ik aan bijna 60.000 mijl). We zijn ook bereid van onze maandelijkse betalingen verder te zetten, zelfs voor de volgende 30 jaar als het moet. We zullen er nooit een probleem mee hebben van 30 jaar lang elke maand 0 dollar te betalen voor een nieuwe wagen :). Blijkbaar is het amerikaanse systeem van onze garage het niet gewoon van met een stomme europeaan om te gaan, die zijn auto volledig heeft afbetaald toen hij em kocht :).

Verhuis

De laatste tijd is het hier nogal stil. We hebben het dan ook redelijk druk, wat vrij normaal is met een pasgeboren baby in huis. Moest dat alles zijn, met dan hier en daar nog een paar deadlines voor het werk ( want onderzoek houdt nu eenmaal geen rekening met zwangerschappen en zulks) en dan het gewone huishoudelijk werk, zou het allemaal goed meevallen. Maar naast de ingrijpende verandering van een kindje te krijgen, gaan we ook nog eens verhuizen. We laten Californie achter ons en verhuizen naar Williamsburg, Virginia.

We wonen hier nu al bijna 4 jaar en we gaan het hier enorm hard missen. We hadden graag in Zuid-Californie blijven wonen, maar dat is niet mogelijk doordat de staat blut is. Na 4 jaar door de week apart te wonen, wouden we graag weer echt constant samenwonen (en een gezinnetje stichten, wat dus blijkbaar gelukt is :) ). Ik wou niet meer elke week 100 mijl op en neer rijden, dus moest er minstens 1 persoon een nieuwe job vinden. Nu hier in Zuid-Californie heb je een grote concentratie aan universiteiten, maar de meeste zijn staatsinstellingen. Doordat het geld van Californie op is, is de eerste plaats waar ze snoeien natuurlijk het hoger onderwijs, wat wil zeggen geen nieuwe openingen.

Het is uiteindelijk Williamsburg in Virginia geworden zo een 2 uur ten zuiden van Washington D.C. Hier hebben de Engelse zich voor het eerst gesettled toen ze naar Amerika kwamen. Er is dus veel geschiedenis. Ook is het er veel groener dan Zuid-Californie. Nu het gaat er een stuk warmer en vochtiger zijn. Ook zullen we weer seizoenen hebben, met zelfs sneeuw in de winter. Pieter en ik zijn zeer nieuwsgierig en hopen dat we het daar net zo zeer naar onze zin gaan hebben als hier in Los Angeles. 4 jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik Los Angeles ging missen, maar het was hier prachtig. Al de nationale parken en bossen die we ontdekt hebben zullen we missen, net als onze favoriete restaurants en internationale voedsel winkels. We hopen hier nog terug te komen zodat we Nathan ook al de mooie stukjes kunnen laten zien die we ontdekt hebben. We gaan van onze laatste 2 weken Californie nog goed genieten.

Uitstapje

Dit is de laatste week dat Pieter thuis is. Volgende week moet hij gewoon weer gaan werken en zal het weer Nathan en mama door de dag zijn. Dus hebben we ervan geprofiteerd en zijn we eergisteren eens naar San Diego gereden. Daar zijn we dan naar mama's werk geweest. Ik moest nog een aantal dingen met mensen bespreken en achter een aantal ander hun vodden zitten. Terwijl mama dan braaf werkte, speelde papa babysit in mijn mama's bureau. Hij heeft zich de hele dag fantastisch gedragen. Ik heb hem nog nooit zoveel weten slapen overdag. Hij is normaal een bundel energie, maar dat viel dit keer heel goed mee. Ook slaapt hij dus goed in de wagen, want op de 2 uur durende rit heeft hij niet een keer gehuild.

We zijn ook niet met lege handen terug gekomen. Een colega van mij verhuisd terug naar Europa en heeft zelf een zoon en een docther. We hebben dus een heel grote doos met baby kleertjes gekregen en dan ook nog een matje om op te spelen en dan het vliegtuigje van op de foto. Nathan heeft nu zoveel kleren dat ik mij afvraag of hij wel alles aan zal doen. Binnenkort gaan we eens zien of hij in een maat groter van pampers past en we vermoeden dat hij ondertussen meer als 4kg weegt. Ondanks het feit dat ik weet dat babies snel groeien, sta ik er toch zelf van te kijken.

Water

Nog 2 dagen en Nathan is een maand oud. Het gaat nu echt wel snel. Hij is ook meer actief overdag. Regelmatig hebben we een actief uurtje. Dit kan dan opgevuld worden met in de bouncer zitten en naar de aapjes zwaaien, of op de buik liggen en het hoofdje omhoog houden (soms verbaast hij ons met al eens van zijn buik naar zijn rug te rollen) of een badje/doesj te nemen.

Blijkbaar hebben wij een waterratje. Vorige week heeft hij samen met zn papa een badje genomen. Na eerst wat initieel schreeuwen, omdat hij niet echt goed wist wat dat nu was dat nat zootje. Toen hij eenmaal besefte dat het water wel lekker warm was en niet ging bijten, vond hij het heel erg fijn. Hij lachte en maakte grappige geluidjes. Vandaag zijn we dan een stapje verder gegaan en mocht hij voor het eerst met papa onder de doesj. Dit keer heeft hij niet eens eerst lastig gedaan. Hij vond het direct plezant en strekte zich uit om toch maar zoveel mogelijk warm water op hem te krijgen. Hij vond het zelfs fijn dat er water over zijn hoofdje liep.

Nathan en mama

Gisteren Nathan weer eens laten keuren bij de dokter. Soms vraag je je af of ze je daar express extra laten wachten. Ik had hem ne schone pamper gegeven thuis ( wel 2 keer, want natuurlijk hoorde ik hem eens goed kakken vlak voordat we gingen vertrekken). Ik had em eten gegeven, maar door de 2de kakpamper was em natuurlijk nog hyper actief. En dan zit je daar in zo een koude kamer nadat ze hem gewogen en gemeten hebben met een naakte baby. Uiteindelijk ging ik uit pure miserie hem maar weer eten geven daar in dat kamertje. Ik had het veel eerder moeten doen, want ik was nog nauwlijks begonnen of de dokter wandelt binnen ( hebben die een instinct voor zoiets?).


Nadien hebben we de grote toer van al de winkels gedaan, zodat ik het huis niet uit moet voor de volgende dagen. Dan hebben we Pieter vanochtend vroeg op de luchthaven af gezet en nu is het dus Nathan en mama alleen. Iedereen die goesting heeft een een grote berg strijk, stofzuigen of andere kuiswerken, opruimen, pampers verversen, de eerste voeding die Pieter normaal geeft over te nemen, laat maar weten :). Tot nu toe doet hij het heel goed. Met een beetje hulp van mama en de tut slaapt hij braaf, we hebben al speel uurtje gehad. Hopelijk blijft hij dit braaf verder doen voor de volgende 6 dagen en dan komt Pieter misschien terug in een huis zonder strijk ...

Dikke week thuis

We zijn ondertussen iets meer dan een week thuis. Algemeen gezien valt het goed mee. Hij wordt gemiddeld 2 keer wakker per nacht en die verdelen we netjes onderling, zodat we beide toch nog een hoop slaap krijgen. Pieter de eerste shift, ik de tweede.


Overdag kan het soms lastig zijn. Hij kan dan echt door periodes gaan waar hij echt niet wil (alleen) slapen. Door de economische crisis en dan ook nog eens de veel te hoge huurprijzen in ons appartementen complex staan hier een hoop appartementen leeg. Ze hebben eindelijk door dat deze oud en versleten zijn voor de prijs die ze ervoor vragen en dus zijn ze de voorbije dagen hier overal houten vloeren aan het instaleren in de lege appartementen. Veel lawaai overdag, wat ervoor zorgt dat slapen zeker een probleem is. Ik kan dus momenteel persoonlijk een aantal mensen de nek omdraaien, want een wakkere baby is een lastige baby, want eigenlijk is hij moe en wilt hij slapen.

We proberen regelmatig een wandeling te doen. Of we gaan naar de winkels, want een mens moet ook eten en nieuwe pampers kopen en zo nog spullen die we in grotere hoeveelheden nodig hebben dan eerst gedacht (een hoop nieuwe onesies, want hij heeft de neiging van op de zijn te pissen :)).

Little Nathan

De eerste dag

Na een eerste nacht thuis is het nu tijd om de kleine Nathan eens voor te stellen. Deze maandag geboren om 11.09 's avonds. Hij woog 3.215kg en was 48cm groot/klein. Hij liet al heel snel merken dat hij heel goede stembanden heeft. Hij houdt duidelijk van eten. Gelukkig is slapen zn 2de lievelings bezigheid. We vermoeden dat een andere favoriet snuiten trekken is.

Uitgeteld na mijn eerste eetbeurt thuis

Pieter en ik doen het goed, maar langzaam zal het tekort aan een lange slaapperiode zich wel merkbaar maken. Die 2-3u duurde dutjes doen deugd, maar zijn toch net te kort ... (vooral omdat ons bed zo comfortabel is).

Conferentie

Met nog een dikke 2 weken te gaan, ben ik deze week op conferentie vertrokken naar San Diego. Ik ben uiteindelijk niet de hele conferentie gebleven als compromis. Daardoor kon ik mijn wekenlijks dokter's bezoek doen deze donderdag en toch 3 dagen op conferentie gaan en mijn eigen poster presenteren en een aantal presentaties zien die ik niet wou missen.

Het was wel grappig om er als hoog zwangere vrouw rond te lopen. De mensen aan de registratie, die normaal het administratief werk doen waren elke ochtend blij mij te zien, want dat wou zeggen dat ik niet plotseling aan het bevallen was. Voor de rest viel de meerderheid uit de lucht dat ik nog maar een 2-tal weken te gaan had. Ik moet zeggen, ik voel mij nog steeds goed. Ik kan nog alles doen, al is het soms iets langzamer, verkies ik zitten over staan en moet ik mijn lichaam in rare bochten wringen om bijvoorbeeld steun sokken aan te doen.

Het grootste probleem van een conferentie is hoe uitputtend dat kan zijn. Uiteindelijk krijg je een hoop informatie binnen in een zeer geconcentreerde vorm. Tijdens de ontbijt, koffie pauzes, lunches en avond eten, bar ben je constant aan het netwerken. Als je niet over je werk direct praat, dan probeer je mensen te leren kennen om in de toekomst mee samen te werken. Te beseffen dat ik tegenwoordig ten laatste om 10u in bed lig en je dat op conferentie niet kan doen, dan komt daar bovenop nog eens slaapgebrek. Oh en dan mag ik niet eens caffeine drinken, wat mij anders wel door een conferentie helpt ... Ik was uiteindelijk blij, woensdag avond weer in mijn eigen bedje te slapen en vond het helemaal niet erg dat ik een paar dagen conferentie gemist had.

Melk

Melk, liters and liters melk drink ik tegenwoordig. Het startte allemaal een maand of 2 geleden. Ik kon geen fruitsap meer drinken en plotseling wou ik vooral melk drinken en at ik Pieter's joghurtjes. Nu dat ik weer voltijds thuis werk, kopen we de laatste 2 weken 2 gallon melk per week en behalve voor de zondagse pannenkoeken en Pieter zn cornflakes verdwijnen die allemaal in mijn maag. Zo een 2 maanden geleden kon ik zelfs midden in de nacht wakker worden en enorme goesting hebben in melk. Gelukkig ben ik te lui om 's nachts op te staan als het echt niet moet en heb ik er toen niet aan toegegeven.

Vandaag de laatste benodigheden gekocht (gelijk de eerste pampers en alles wa een mens zoal nodig kan hebben om een baby te verversen). Onze ziekenhuis rugzak staat ook klaar, op de leesboeken en ander vertier na. De 'base' van de autostoel is nu ook geinstalleerd. Nu, de baby kan best nog wat op zich laten wachten, ik moet nog een poster afmaken en een paper klaarmaken om te submitten en ik zou graag nog op conferentie naar San Diego gaan. Voor de rest doen we redelijk weinig, want we hebben het beide nogal druk. We willen zoveel mogelijk werk afhebben voordat de kleine komt.

Niet lang meer

De knuffels zullen eruit moeten als de baby erin gaat

We zijn er klaar voor, of toch zover dat mogelijk is. Vorig weekend hebben we alle grote en belangrijke baby spullen gekocht. Er is een bedje om in te slapen, met extra beddengoed voor ongelukjes. Ik had eerst niet gedacht van er een te kopen, maar we vonden een zeer stevige en simpele 'changing table' voor een zachte prijs in IKEA (net als het bedje trouwens). Na een namiddag schroeven en hameren stond het dan allemaal recht. Nu een week later begint het langzaam te wennen, maar het voelt toch raar. Het maakt het allemaal wat 'echter'.

Dat groene pakje is het reisbed

De dag nadien dan maar Babies'rus getrotseerd. Het auto stoeltje hadden we al lang beslist, we gingen alleen testen of het wel in de auto paste. Gelukkig was er een behulpzame verkoper die ons dan maar in een keer getoont heeft hoe je dat nu werkelijk installeert, want daar hebben we nu eens geen kaas van gegeten. Een badje vinden was ook nog redelijk eenvoudig. Nadien begon het lastige werk. Nu hadden we een aantal keuze mogelijkheden, zelfs na 6 maanden nadenken en opzoeken was ik er nog niet uit. Dus alles 30 min bespreken en dan heeft uiteindelijk de winkel de keuze voor ons gemaakt. Geen koets voor de baby, maar een heel stevig reisbedje, dat zich enorm compact opvouwt en op 5 min op te zetten is en nadien nog als speelpark dienst kan doen. Dus ook geen 'fancy' travel systeem, maar gewoon een frame dat weer compact opvouwt. We zagen iemand dit gebruiken op de parking van de winkel en we waren direct verkocht hoe simpel dit was om dan het auto stoeltje te verplaatsen. We zullen nog wel zien of dit de juiste keuzes waren.

Dan volgende week, mijn laatste voltijdse week in San Diego. Ik haal vrijdag mijn kamer leeg en geef de sleutels af. De volgende weken zal ik dan van thuis uit werken met de uitzondering van 1 conferentie in San Diego. Alle experimenten op het werk liggen nu voor ongeveer een jaar stil, dus vanaf nu is het allemaal computer werk en dat kan ik zolang ik mijn laptop en goed internet heb van overal doen.

Bloemetjes

Na de voorbije weken een hoop overuren geklopt te hebben, veel stress, was het dit weekend onze laatste kans om er nog eens op uit te trekken, voordat we echt langzaam alles in orde moeten brengen voor een baby. Ik had al een paar keer gekeken voor richting woestijn te gaan, maar alle hotels waren vol of duur, omwille van het goede bloemen seizoen dit jaar.


Uiteindelijk viel mijn oog op de Carrizo Plain National Monument. De grootste nog bestaande gras vallei in Californie. Door de vallei loopt een goed onderhouden dirt road en staan er overal koeien te grazen. We waren net iets te laat voor het echte hoogte punt voor het bloemen seizoen, maar toch waren er nog meer dan genoeg grote bloemen velden. De heuvels rondom de vallei waren ook in allerlei kleuren gehuld. Bovendien heeft Pieter eens met 2 voeten op 2 verschillende continentale platen gestaan. Door deze vallei loopt de San Andreas breuk. Via nog wat kleinere dirt roads was die redelijk eenvoudig te bereiken en kon Pieter op de ene plaat staan, terwijl ik van de andere plaat een foto van hem maakte. Nadien zijn we door prachtige gras heuvels met oude bomen op naar de 101 gereden waar ons Motel voor de nacht was.


De volgende dag begon met een beetje regen en reden we verder naar de kust. Hier zijn we nogal geweest vorig jaar, maar toen hadden we Montana de oro state park overgeslagen, juist ten Zuiden van Moro Bay. Een fout, want dit is een prachtig park. We hebben het gehouden op een zeer korte wandeling tussen de meest diverse soorten bloemen, maar met meer tijd en zonder die extra kilos op mijn buik, zou ik best een langere wandeling gemaakt hebben.


Onze laatste stop was in Santa Barbara, waar we even naar het kunst museum zijn geweest. Het is een klein museum, met zeer diverse kunst van zowel Noord-Amerika, Europa, Indie, China en Japan. Er hangen hier een aantal zeer beroemde kunstenaars, wat je toch niet zou verwachten in kleine stad zoals Santa Barbara. Uiteindelijk, dan maar terug naar Los Angeles.

De wereld beeft

De wereld beeft en ik mis het weeral. Als het in lala-land beeft ben ik meestal in San Diego, beeft het in of dichtbij San Diego, ben ik in lala-land. We leven dus nog, voor zover ik kan zien zijn er een hoop nabevingen die langzaam richting lala-land kruipen maar wel een stuk minder zijn in intensiteit. Dus het zal wel allemaal meevallen hier.

Voor de rest was het vorig weekend rustig, omdat ik een zeer drukke week op het werk had. Lange dagen, weinig slaap en veel stress. Maar gezonde stress. Dit weekend merk ik dat een zwanger lichaam iets meer tijd nodig heeft om daarvan te recupereren. Dus behalve de was doen (zwanger zijn zorgt ervoor dat ik minder kleren heb en dus vaker moet wassen :(), voor eten zorgen en eens rond de blok wandelen, blijf ik in mijn luie zetel liggen. Ik ben gewoon moe. Deze week er dus iets minder hard tegen aan gaan. Vorig weekend hebben we een hoop baby kleren gekocht. Ik denk dat we nu op een paar dingen na ( gelijk mutsjes, pijamas of langere broeken) genoeg basis spullen hebben voor de eerste 3 maanden.

Volgend weekend geen baby spullen, maar nog eens een weekend erop uit met ons tweetjes. Ons laatste weekend met twee. Nadien zal het allemaal snel gaan. En zullen we onze weekends vooral bezig zijn met baby spullen te kopen, want het begint langzaam hoog tijd te worden. Ik kijk al uit naar de IKEA hot dog :), voor de rest wordt ik zot in baby winkels. Die winkels lopen altijd vol met vrouwen die er vaak ver van zwanger uitzien en denken dat er niemand anders op de wereld is behalve zij zelf. Misschien daarom dat we het zolang hebben uitgesteld. Ach het meeste kopen we online, maar sommige dingen, gelijk een auto stoeltje, moeten eens zien of da wel in onze wagen past. Die winkels zijn in mijn ogen stressvoller dan de voorbije week op het werk.

Lente weer in Malibu Creek State Park

Dit weekend weer prachtig weer, dus konden we niet blijven binnen zitten. We willen er nog even van profiteren dat ik nu nog makkelijk kan rondwandelen, je weet nooit wat het over een maand gaat zijn en ik vermoed dat Pieter over 2 maanden liever dichter bij de bewoonde wereld wilt blijven ... Over 3 maanden is het dan zo ver en we hebben nog niet echt een idee hoe makkelijk het zal zijn om een pasgeboren mee te nemen op wandeltochten (en hoeveel spullen een mens dan moet meeslepen ...). Op het werk worden het nog een drukke 2 maanden, dus ideaal voor de Santa Monica mountains weer wat verder te verkennen.

Dit keer zijn we zondag middag Malibu Creek State Park gaan verkennen. Voor ons een vrij toeristische aangelegenheid. Een zeer brede dirt road brengt je van de parking naar het visitor center. Eerst zijn we een natuurlijke rock pool gaan bekijken, waar een paar waaghalzen het koude water trotseerden (en natuurlijk elke mogelijkheid tot een mooie foto verpesten). Dan uiteindelijk na een stevige klim ( sinds ik een paar kilos extra weeg, wordt alles al snel een stevige klim), komen we uit bij een meertje (artificieel). Hier nog wat naar de ganzen gekeken en het prachtige landschap. Toen was het al weer tijd om terug te gaan.

Onze wandelingen zijn tegenwoordig een stuk korter, omdat ik niet meer zo snel kan wandelen als voordien, maar ik ben blij dat ik nog zo mobiel ben. Ik probeer toch regelmatig (4 keer per week) minstens 30 minuten te wandelen. Hopelijk kan ik dit nog 3 maanden volhouden, want van een hele dag stil zitten, krijg ik tegenwoordig rugpijn. In feite, het is weer eens tijd om een rondje te wandelen.

Wandelen

Ondanks het feit dat het hier elke week wel een keertje regent deze winter, is het temperatuur gewijs weer langzaam lente. Het is eigenlijk door al die regen niet echt lang koud geweest. Ik heb mijn sjaal dit jaar niet echt veel nodig gehad. Tijd dus nu het weer perfecte wandel temperaturen zijn van er nog eens op uit te trekken. Vanaf nu alleen nog maar kortere wandelingen, omdat ik nogal heel traag wandel tegenwoordig.


We zijn dus Solstice Canyon in de Santa Monica mountains gaan ontdekken. Overal is het nu groen, er lag zelfs een klein beetje modder op het pad en er waren een hele hoop bloemen. De bedoeling was om langs een heuvel rug naar een waterval te wandelen en dan door de canyon weer terug. Door een verkeerde afslag van mij zijn we al iets eerder in de canyon terecht gekomen, waar het duidelijk iets drukker was dan op het verlaten heuvelrug pad. Onderweg zijn we langs verschillende huizen gekomen die door verschillende branden ( de laatste 2007) vernield zijn. Door het brand gevaar hadden de oorspronkelijke bewoners stenen constructies neergezet, die de branden elke keer goed overleefde. Natuurlijk eenmaal de oorspronkelijke bewoners weg, een paar jaar geen brand en de nieuwe bewoner zet er houten constructies aanvast. Uiteindelijk kwamen we bij Tropical Gardens uit. Hier stond een ranch, die tot 1982 alle branden heeft overleeft, dankzij een ingenieus brandblus systeem met de hulp van de beek die er lang liep. Weeral na de dood van de oorspronkelijke bezitter, is dat systeem niet onderhouden geweest en is dus alles afgebrand, op stenen en wat metalen constructies na. Het pad eindigde bij een mooie waterval, waar nu ook dankzij al de regen meer als genoeg water stroomde.